De zomer is weer begonnen. Althans, het kwik bereikte per ongeluk de 20 graden. En dat betekent dat veel mensen over een paar weken naar het Zuiden des Europa’s rijden.

Rijden, ja. Want ook al is een vliegreis tegenwoordig goedkoper, je hoort minimaal één keer in je leven met de auto naar Frankrijk te zijn geweest. Een vakantie naar ‘sje mappèl friekadel’ hoort gewoon bij de opvoeding.

Al drie maanden staat de caravan op de inrit, de cursus Frans zit erop, het hele huis is tien keer doorgelopen om niets te vergeten, deuren krijgen een extra slot, alle apparaten staan uit, de kat kan naar ’t asiel, boodschappen zijn in huis voor ná de vakantie, het fietsenhok is op slot, alle waardevolle spullen liggen onder het tapijt naast de bank verstopt… En dan vergeet ik bijna alle dingen die ingepakt, klaargelegd, opgeruimd en meegenomen moeten worden.

Na tien minuten rijden vraagt de achterbank al ‘of we er al bijna zijn?’, de airco lijkt het niet te doen dus de ramen moeten open, de TomTom houdt het na vier uur ook voor gezien, vader en moeder produceren een tsunami aan scheldwoorden en het geluid van de radio is inmiddels vervangen door luidkeels schreeuwende kinderen.

Met een stijve rug en voeten die slapen wordt ’s nachts bij aankomst de caravan neergezet, het blauwe klaptafeltje staat klaar voor het ontbijt en iedereen duikt uitgeput het bed in.
Maar dan is daar de ochtend! Vijftig weken heb je hierop gewacht! Het moment van ‘weg uit Nederland’, weg van de dagelijkse sleur, weg van de Frans-Bauermuziek, weg van de stress. Je heb veertien uur zwetend in de auto gezeten, je huwelijk liep al bijna uit op een echtscheiding, de tolwegen hebben je een vermogen gekost, je bent ein-de-lijk in Frankrijk en wát is het éérste dat je hoort als je ’s ochtends de caravan uit komt?

'MÔGE, BUURMAN!´.

Fijne vakantie.