Motell Rijnen  

alias: Playgirl en dr. Zhivago

Hoofdstuk 1

Een klop op de deur en nog een, nu een paar keer achter elkaar. In een reflex kijk ik op, zinloos natuurlijk omdat ik vanaf hier de voordeur niet kan zien. Het signaal bereikt mijn hersenen: er staat iemand voor de deur, even ophouden met chatten, ik ben alleen thuis, even kijken wat er aan de hand is. Nadat ik "bezoek" getypt heb, sta ik met tegenzin op. Ik vind het helemaal niks om midden in een chat te moeten afbreken.

Ik vind het extra vervelend omdat dit chatcontact me wel intrigeert. Het is mijn eerste virtuele ontmoeting met Maaike, een jonge vrouw uit Amstenrade 'of all places'.

Het is louter toeval dat ik met Maaike chat. Playgirl, mijn vaste chatvriendin, is vandaag nog niet online is geweest. Voor het eerst is zij er niet op de afgesproken tijd. Ik baal daar eigenlijk wel van. Ik merk dat ik me zelfs wel een beetje bezorgd maak. Waarom zou ze er niet zijn, zou ze niet meer willen? Virtuele contacten zijn vergankelijk, dat weet je als je eraan begint, maar toch… Terwijl ik teleurgesteld en uit verveling nog even in de lijst met aanwezige chatters naar een leuk profiel zat te speuren, zocht Maaike contact met mij. Maaike lijkt me niet echt een alias waarachter iemand zich wil verschuilen, dus misschien is het wel haar echte naam. Ik kom daar nog wel achter. Onze kennismaking verloopt tot nu toe heel anders dan ik hier gewend ben.

“Dag dokter Zhivago, nog altijd met een gebroken hart op zoek naar je Lara?”

Ik ben op mijn qui-vive. Er zijn echt niet zo heel veel mensen die weten dat Lara de naam is die Boris Pasternak gegeven heeft aan  de grote liefde van Yuri, dè echte dokter Zhivago. Ik besluit haar spelletje mee te spelen.

“Nee, ik weet dat ik haar nooit meer terug zal vinden. Ik ben nu een eenzame oude man, tevergeefs hunkerend naar de liefde die ik nooit meer zal mogen smaken.”

Dit lijkt me wel een aardige insteek, ik ben hier tenslotte niet om over literatuur te discussiëren. Gelijk maar ‘man en paard’ benoemen, daar gaat het toch om in een erotische chatbox.

Maaike is snel:

“Kan Tonya je dan niet troosten?”

“Die heb ik in Moskou moeten achter laten, ik ben nu moederziel  alleen in dit vreemde Nederland. Ik moet alles vergeten en proberen hier een nieuw leven te beginnen”.

Ik lees mijn eigen tekst nog eens na en moet glimlachen om mijn eigen statement. Is dat wat ik wil: een nieuw leven beginnen?”

“Misschien kan ik je goede raad geven? Zullen we in beeld verder chatten?”, vraagt Maaike.

Ik accepteer haar uitnodiging voor een videogesprek.

Het internet overbrugt afstanden. Achter mijn laptop heb ik het gevoel dat ik nu bij Maaike thuis met haar zit te babbelen, in Amstenrade. Ze is zo dichtbij dat ik haar bijna zou kunnen aanraken. Bijna, want in werkelijkheid zit er nog altijd 140 kilometer tussen Amstenrade en Princenhage bij Breda.

Ze ziet er best goed uit. Jaartje of veertig, lekkere blonde krullenkop, flinke borsten zo te zien in dat strakke truitje. De rest van haar lijf is niet in beeld, zit achter of onder de tafel waarop haar laptop staat. We doen het nog zonder geluid omdat het prettiger is in het begin wat afstand te houden. Als je je teksten typt heb je ook even tijd om na te denken over wat je tegen de ander gaat zeggen.

“Ben je alleen?”, vraagt ze.

“Ja”, antwoord ik, “mijn Tonya heeft van haar baas weer een snoepreisje cadeau gekregen. Een bonus voor haar inzet. Wat een beloning, een medisch congres in New Delhi. Een week zweten in de stank van een wereldstad, zou ik dan denken. Niks voor mij. Er wordt blijkbaar nog altijd meer dan genoeg verdiend op de diagnostische röntgenapparatuur die zij aan de man moet brengen”.

“Ze heet toevallig toch niet echt Tonya?”

“Laten we het daar maar even op houden”, zeg ik terwijl ik denk: ”Ik hoef nou ook weer niet onmiddellijk te gaan vertellen dat ze Maya heet.”

“Heet jij dan wel Maaike, toch ook niet”, valt blijkbaar minder in de smaak.

“Niet goed genoeg voor de dokter? Ja hoor, ik heet Maaike, in het echte leven en hier al niet anders”

“Leuk”, reageer ik, “noem mij maar gewoon ‘dokter’.”

Toen werd er dus voor de eerste keer op de buitendeur geklopt. Er wordt nu opnieuw geklopt, nadrukkelijker, dwingender. Ik sta op en loop door de gang naar de deur. Gek eigenlijk, zou de bel het niet doen? Normaal bel je toch als je voor de voordeur van een huis staat. Misschien morgen toch even nakijken, denk ik als ik de deur opendoe.

Voor me staat een vrouw met een weelderige koperkleurige krullen. Type zigeunerin. Ze kijkt me met wilde ogen aan.

"Eindelijk Dr. Zhivago, ik dacht al dat je niet thuis was, dat ik helemaal voor niets urenlang in de trein heb gezeten."

Voordat ik de kans krijg om te reageren, heeft ze al een paar stappen naar voren gedaan. Dan slaat ze haar armen om mij heen en terwijl ik mij inmiddels even op een andere planeet waan, zoent ze mij nu vol op de mond.  Als ze me weer loslaat hoor ik mezelf onzeker zeggen:

"Playgirl, wat brengt jou hier?".

                                           *****

Wat onzinnig, denk ik nog, wat onzinnig om dat aan haar te vragen. We hebben maandenlang met elkaar gechat over allerlei heel intieme zaken, over onze heimelijke fantasieën, over  de dingen waar je het met je eigen partner en je ‘gewone’ vrienden nooit over hebt. Er weet waarschijnlijk niemand meer over mij en mijn erotische fantasieën dan Playgirl. Omgekeerd is dat al niet anders. Ik heb het idee dat ik haar in dat opzicht nu al beter ken dan ik Maya ken, beter dan ik wie ook ken. Maar wat weet ik eigenlijk van haar?

Met wie ze omgaat, wat ze doet, waar ze in het leven staat, ik heb er nauwelijks idee van. Dáár hebben we het niet over gehad. Zij weet evenmin hoe mijn echte wereld eruit ziet. Wel weet ze dat ik getrouwd ben, dat ik geen kinderen heb en dat mijn echtgenote met enige regelmaat voor haar werk een paar dagen van huis is. Ik geloof niet dat ik haar ooit verteld heb dat ik in het echte leven arts ben, alhoewel, helemaal zeker ben ik daar niet van. Ik sluit evenmin uit dat ik tijdens een van onze chats een tipje van de sluier heb opgelicht over de stad – eigenlijk heb ik het liever over het dorp - waar ik woon en leef.

Van haar weet ik dat ze single is, alleen. Ze is getrouwd geweest maar die relatie lijkt niet lang stand gehouden te hebben. Ze woont ik Dokkum, een plaats die ik alleen van naam ken omdat de heilige Bonifatius daar halverwege de achtste eeuw in zijn slaap door Friese heidenen is vermoord. Dat kan ik Playgirl niet kwalijk nemen. Ze lijkt me weinig moordlustig, integendeel, ze lijkt me eerder zo’n bagwhan-volgeling waarvoor liefde en vrede het hoogste goed in dit leven zijn. Ik heb geen idee hoe oud ze is, maar nu ik haar zo voor me zie staan, denk ik dat ze niet ouder dan een jaar of dertig zal zijn, een jaar of vijf jonger dan ik.

Ze kijkt me indringend aan.

"Dus zo zie jij er in het echt uit, je voelt lekker aan, mannelijk en je ruikt lekker".

 "Dank je", zeg ik en ik denk: "Jeetje, alweer zo'n platte reactie. Ze zal wel denken".

"Je zult wel denken", zegt ze, "Maar ik ben het echt Dr. Zhivago. Jouw eigen Playgirl. Wat klinkt het toch altijd lief als je dat tegen me zegt."

 "Ja", zeg ik, "Je kunt wel zeggen dat ik enorm verrast ben. Jij bent toch ongeveer wel de laatste mens die ik hier verwacht zou hebben. Je bestaat dus echt." Plagerig druk ik mijn rechter wijsvinger in haar wang.

“Ja, je bent van vlees en bloed.”

 Het deukje trekt bijna onmiddellijk weer weg. Ze tuit haar lippen als ik haar zo aanraak. Mooie volle lippen, echte zoenlippen, nog mooier dan die van Playgirl op de webcam. Ze heeft vast aan mijn glimlach gezien dat ik niet goed weet wat ik met de situatie aanmoet.

"Je bent toch alleen" vraagt ze en op mijn "ja" volgt onmiddellijk: "Zou je me dan niet eens uitnodigen om binnen te komen? Na zo'n lange reis ben ik wel aan wat anders toe. Wat jij?".

Ik aarzel en ik weet zo gauw niets anders te zeggen dan: "Ja, natuurlijk" en ik denk "hoezo natuurlijk", wat is er in 's hemelsnaam natuurlijk aan dat hier ineens de Playgirl uit mijn fantasiewereld in levende lijve voor mij staat. Ze bestaat echt en daar heb ik tot nu toe nooit rekening mee gehouden.

Ik ben te zeer verrast om deze de situatie snel de baas te kunnen worden. Ik heb het gevoel dat ik het beste maar even van het ene moment in het andere kan buitelen, zonder dat ik overigens weet waar die buiteling zal eIndigen. Wat moet ik met deze situatie, met een vrouw die kennelijk het hele land is doorgereisd om mij hier te ontmoeten. Wat wil ze van me, waarom heeft ze niks gezegd toen we gisteren met elkaar chatten. Ze heeft wel een enorm risico genomen. Ik had niet thuis kunnen zijn, Maya had er kunnen zijn of erger nog, ik had haar aan de deur kunnen laten staan. Kennelijk weet ze dat ik dat niet zou doen.

"Ik wilde je verrassen", hoor ik in de verte en dan besef ik ook dat haar stem in het echt nog warmer klinkt dan die van Playgirl door de mic. Verrast heeft ze me, maar wat wil ze nu eigenlijk van me, wat verwacht ze van me. Ze zal toch niet alleen voor een kop koffie al die moeite gedaan hebben.

"Wil je koffie?", nee dus,

"doe mij maar een glas wijn als het jou niet uitmaakt, droge witte, dat weet je toch he".

Ja inderdaad, Playgirl drinkt altijd droge witte wijn, vaak ook als wij samen chatten.

"Tuurlijk", zeg ik, "doe ik voor de gezelligheid met je mee".

Tijd om even na te denken over wat ik met deze situatie aan moet. Wat wil zij van mij, wat wil ik van haar? Mijn werkelijkheid en mijn fantasie zijn tot nu toe altijd gescheiden werelden geweest.