Vruuger was onze Pa bij de herremenie, bij Capelle St.Jan. Daor spuldenie op de tuba, want hij hield van meziek en was wegge noemt 'nen opgerùmde meens. Ze ware thèùs bij Pas Buiten. Ze repeteerde daor elke week 'nen aovend en nao de rippetitie rippeteerde ze aon de bar nog efkes mee êên haand en 'n glòske.

Aaf en toe gave ze 'n concert op de kiòs in 't Willeminapark, of op 't Kùrvelplein of den Besterd. Asse 'n concert gave in 't Willeminapark môôgde nie rondlôôpe onder 't speule van de meziek. Daor liep toen meer blauw rond as naa in hil Tilburg. En zònne pliesie hoefde mar te kèèke en dan blêêf iederêên staon.

Ze ginge òk wel es 'n sirrenade brenge as er bij êên van de leeje in de femilie 'n gouwe brùlloft was' of 'n aander grôôt fist. Dè hebbe ze òk gedaon toen onze pa en ons Moeder zilvere brùlloft han.

Ok ginge ze aaltij Sientereklaos inhaole bij de piushaove, en dan bròchte ze'm naor 't gemintehèùs; wij ginge dan staon te kèèke bij de vishal op 't willemsplein. Ik heb òk wel es bij 't standbild van Mgr. Zwijsen op zunne schôt gezete as ze d'r langskwame.

En in de Maaimònd ginge ze den irste zondag dauwtrappe, dè wil zegge, dan ginge ze te voet naor Den Bosch, mar dan ging ik nie mee.

Dè was hêêl vruug en onderweeges maokte ze iederêên wakker mee d 're meziek. Mar dè vond niemand èèreg want dè was ter ere van 's lief vrouwke van Den Bosch.

In d'n ôrlog môôge ze hillemòl nie op straot kome (ùtrukke noemde ze dè ). Onze Pa oefende dan thèùs in z'n êêntje, hij zaat dan irst van dè meziekpepier de milledie te zinge, zôô van tara, ra ra ra, tara ra, en dan op z'n instrement. Wij mochten dè òk wel es prebere, en wij spulden toen al zô vloeiend detter in de kortste kere ôn alle kaante 't waoter ùtliep van al dè geblaos.

D'r was iets wè ik toen nie snapte. Mee van 't aaw in 't nuuw, dan was er bij ons in de straot om 12 uur 'n drukte van belang, van die grôôte lummels die dan mee kerbiet en 'ne wasketel 't ouwe jaor wegschote, dè knalde verschrikkelijk hard. Mar onze Pa, die stond dan aachter in den hof op z'ne tuba te blaoze:wien Neerlands bloed door d'aderen vloeit. Laoter, toen ik de tekst van dè lieke kende, toen begrêêp ik 't:dè was onze Pa z'n protest tege d'n bezetter. En hil de buurt môôg dè weete, bij elk bezet nuuwjaor opnuut.

Nao den ôrlog krêêge ze van d'n beschermheer (unne wollestoffefabrikaant) uniforme, mee van die kopere knèùpe, die vur ieder optreeje gepoetst moesse worre. Onze Pa prebeerde mèn zô gek te krèège om as tambour-maitre mee zônne stok te gooie, en dan moes ik ôk zo'n pak aon. Mar mee 't oefene thèùs sneuvelde er van alles, dus dè ging nie deur.

Kort daornao had ie wir wè aanders, toen zeetie: we krèège van den beschermheer 'nen mascot, en daor moete we nog iemand vur hebbe om mee te lôôpe, dès wel iets vur jouw. Ik was toen 'n jaor of virtien , vèftien, denk ik. Mar toen ik heurde dèdieje mascot 'nen bok was mee van die grôôte gekrulde hôôres, bedankte ik toch vur de eer. As jong meske zaag ik mèn al lôôpe mee diejen bok en mee 't zot Wimke, want die liep ôk aaltij mee.

In dieje tèèd beslôôt ik om bij 't tonêêl te gaon, dè deej ik toch liever, mar dès wir 'n hêêl aander verhaol.

En aaltij as ik 't lieke heur van "herremenieke, ik zie oe toch zô gèère", dan denk ik aon alle plekskes

in Tilburg waor we dank zij de herremenie veul kwamen.