De
lente is begonne, dè ziede in de tèùn.
De
bôome krèège’n gruunig waos dùr dere kaole krèùn.
De
veugeltjes die hèbbe ‘t druk , èn vèèchte vur der plèkske,
Waor
ze der nisjes bouwe gòn, ze sjouwe al meej tèkskes.
Mar
‘t irste zèn de êende , dè gao zôo ieder jaor,
Ze
plonze in de vijver, èn kieze der bivak daor.
Hij
zwemt hêel matsjoow om heur heene, pronkt meej zen schôone vèère,
Zij
poedelt èn spèttert in ‘t rond, èn zie hum òk hêel gèère.
Hij
laot ze gin menuut allêen, ze knikke nor mekaare,
En
volges mèn betêekent dè, gij zèèt vur mèn de waare.
Ze
gòn al zuuke nor de plèk, waor dere nist was vurrig jaor,
Onder
de strèùk nòst de waoterval òn de vijver laag ie daor.
Soms
komt er òk en vrèmde êend om heure aondacht vraoge,
Mar
dan wordt heure vrijer woest èn gaotie hum verjaoge.
Ze
vèèchte hil de vijver deur, en gòn deur op ‘t gezòn,
Tot
dèttie opgift èn den held, die draait z’n èège om.
Zij
heeget àmmol òngezien die hêele vèèchtpartij,
En
liet ze wèèselijk begaon, dè gao wel wir vurbij.
Dan
komt de matjsoow bij heur trug , èn pakt ze hil wè keere,
Daornao
hèbbe ze’t bei wir druk meej ‘t poetse van der vèère
Vur
dè de aaijer zèn geleej en de kèùkes zèn geboore,
Zulle
we dè nog dikkels zien , èn òk nog dikkels hoore .
Mar
as ‘t êenmol zôver is, dan zèn ze zôo verdweene,
Ze
wille dan zô lèèk ‘t wel, gin moeials om der heene.
Mar
volgend jaor begint alles opnuuw in de vijver in de tèùn,
As
alle bôome wir gruunig wòrre bove in dere krèùn.
