Wij
hèbbe bij ons aachter ‘t hèùs, onzen èège keukenhof.
En
èlken dag besèf ik meer, hoe of ik daormeej bof.
Mar
as ge mèn nouw vraogt, hoe komde gij daor aon,
dan
krèègd as antwoord, mènne meens want die heej dè gedaon.
Wè
hij meej hil z’n tèùngerei, meej schoefel schuup en hark,
z’n
snoeischèèr èn z’n maaimesjien, gemòkt heej is en park.
Hij
heej daor hêel veul wèèrek meej, houwt alles hêel goed bij,
en
as dan alles groeit en bloeit, dan zèn we saome blij.
Mar
ok de veugeltjes die zen, contènt meej al die strèùke,
ge
ziet hier steeds meer sôrte, die al dè gruun gebrèùke.
Van
smèèrges vruug tot saoves laot, vliege ze af èn aon,
d’ere
snaovel vol meej wörmkes, as ze nor der jong toe gaon.
En
al die vogels zinge saoves der allerschonste lieke,
as
ge dan bèùte zitte kunt, is dè pas echt geniete.
De
kikkers geeve en concert, ge heurt de waoterval,
ge
löstert naor de stilte, ruukt de blomme overal.
De
êend broeit langs de vijver, onze Thijs wil viskes vange,
mar
meej ‘n schepnet gao dè nie, dus zie’k de bui al hange.
As
ie dan durheej dèt nie gao, veraandert ie z’n planneke,
hij
gao aachter de kikkers aon, èn ‘t lukt ‘m ôok dè manneke.
En
al dè schôon kan ik hier zien, aachter m’n keukeraom,
‘t
is net en lèèvend schilderij, mar ‘t had nog ginne naom.
Ik
noem ‘t onze keukenhof, èn geniet er daoglijks van,
meej
dank òn onze tèùnman, mènnen èège (Henk) Hendrik Jan.
