Ons moeder d're kèrkgang

Iederen dag heurde of ziede wel iemand die z’n èège druk mokt over vrouwe of mèskes meej enen hoofddoek. En dan vraog ik m’n èège aaf of iederêen vergeeten is hoe dè wij er zelf zon fèfteg jaor geleeje bijliepen.

In dieje tèèd was ’t normaol dè manne ‘nen hoed of pet droege, èn ’t vrouwvolk en huudje of ‘nen hoofddoek. En zeker as ge nor de kerk moest, dan heurde iets op oewe kop te hebbe. Al was et mar ’n zelfgebraaid of geborduurd kalotje, aanders wierde daor meej ’n schèùn ôog op òngekeeke. En dan denk ik òk nog òn de tèèd van ‘’HET RIJKE ROOMSE LEVEN’’. Dèn tèèd dè de Pestoor op hèùs bezuuk kwaam, om z,n parochiane te hèlpe hèrinnere dèsse der echtelijke tèùn op tèèd in moese zaaje. En asser dan ‘ne klèène werd geboore moese ze der zô snel meugelijk meej nòr de kerk om em te laote dôôpe.

Ik was nog mar hêel klèèn toen er bij ons ’n zusje bij was gekoome, èn nao ’n paor weeke mocht ik meej ons Moeder nòr de kerk. Wè daor gebeurde daor snapte ik niks van, wij waare allèèn meej de pestoor in de kerk. Ons Moeder moes op de treeje van ’t altaar kniele, ze krêeg ene witten doek omgehange, de pestoor begòn te bidde en zwaaide meej z’ne wijwaoterkwast, èn toen kònne we wir nòr hèùs.

Daor wilde ik toch wèl meer van weete, dus vroeg ik òn ons moeder wè de pestoor allemòl gedaon had. Toen vertèlde ze dè as moeders en kiendje hadde gekreege, dèsse dan gezèùverd moese wòrre.

Ik weet nog wel dè ik toen hêel kwaod werd, èn ik vroeg hoe kunde naaw van zo’n schôon kiendje vèùl wòrre, dieje pestoor is zeker sjeloers dèttie er zelf gin kan krèège.

Dè mocht ik van ons Moeder nie zègge, mar ik vond ’t wel gemeen.

Wè ik hiermeej wil zegge, ’t is 65 jaor geleeje dè zôiets hier hêel gewoon was, mar dè is iederêen vergeete.