door NORBERT DE VRIES

Elke week een nieuwe beschouwing over een woord

20081030

Willem II

Weet u ’t nog? De Hoekse en Kabeljauwse twisten? Lang geleden, veertiende en vijftiende eeuw. Waar ging het ook al weer over? Visrechten?

Nee, waarde lezer, het was een soort burgeroorlog van de meest onduidelijke soort (verscheidene steden en edelen wisselden meermalen van kamp), die bijna een eeuw geduurd heeft. Misschien minder bloederig, maar even ondoorzichtig als de perikelen van vroeger en nu op de Balkan.

Ik heb een hekel aan conflicten als deze. Ik wil duidelijke kampen met een heldere inzet: gewoon de goeden tegen de slechten. Cowboys tegen Indianen, pief, paf, poef. Politie tegen de boeven.

De historie serveert ons echter oneindig veel conflicten van de complexe soort. Hoeken en Kabeljauwen. Jacobijnen en Girondijnen. Enzovoort, enzoverder. En vergeet de eeuwige slagvelden der godsdiensten niet. Geschiedenis is voortdurende strijd, veelal op leven of dood, een strijd om de macht, een strijd met heel veel slachtoffers. Het gaat er inderdaad zelden zachtzinnig aan toe. En we vergeten snel: wie waren de slachtoffers? De Hutsi’s of de Tutsi’s? En moeten we sympathie koesteren voor de Soennieten, of voor de Sjiieten, daar in Bagdad, waar elke dag autobommen ontploffen, of leden van zelfmoordcommando’s zichzelf opblazen?

Ik vrees dat geen enkele partij deugt, Hutsi’s noch Tutsi’s, Hoeken noch Kabeljauwen, Sinn Féin noch Unionisten.

Ach, wat zijn ze mooi, de enkelvoudige conflicten, met scherp afgebakende partijen (de ene in zwarte broek en rood-wit hemd, de andere in witte broek en rood-wit-blauw verticaal gestreept hemd), op een vaste, overzichtelijke plek (de grasmat in het stadion), en met een heel simpel doel: winnen door meer doelpunten te maken dan de tegenstander. We zitten er met z’n allen omheen en we moedigen de strijders aan. Olé, olé Willem II, olé!

En we zingen: ’t Rood, wit en blauw onzer vad’ren/ Kleurt Willem II zo goed/ Het geeft te allen tijde/ Spelers leeuwenmoed.