door NORBERT DE VRIES

Elke week een nieuwe beschouwing over een woord

20100513

Semantiek

Woorden leven! Ze worden geboren, groeien op tot welbehagen der menschen, en ze worden oud, raken in vergetelheid en sterven.

Woorden gaan relaties aan met elkaar, en daaruit groeit zin en onzin, waarheid en leugen. Woorden zijn machtig en krachtig als het hardste graniet, maar vaak ook zijn ze als los zand.

Woorden zijn wijs, of zo dom als de mug die een mummie steekt

Kortom, met woorden kun je alle kanten op.

De leer van de betekenis der woorden heet semantiek. Dat is ook zelf weer een woord. En als je echt je verstand wilt verliezen, dan moet je eens een handboek over de semantiek lezen. Maar zelfs het voor de grap noteren van twee onschuldige woordjes kan je geestelijk al aan het wankelen brengen. De dichter, Willem van Toorn, moet zichzelf tot de orde roepen (Pas op, Stop, Geen woord meer, Terug).

Semantiek

Zet naast elkaar voor de grap

(het woord) jij, (het woord) ik

en wacht een ogenblik

op wat er gebeurt in wat

zelfnoemfunctie heet,

zoals je wellicht weet.

Plotseling niet meer alleen,

zie je die twee opstaan,

een jij en ik, waar gaan

ze nu samen heen?

Pas op, er is al schandaal

in de maak, een landschap

zou je haast zeggen, er groeit

allerlei en bemoeit

zich ermee. Stop,

wat is dit allemaal?

De jij ineens een huis

of iets dergelijks, als een pluis

zo zacht. De ik van ontroering vertakt

daarbinnen te gast, wat niet mag

van de opdracht.

Ontstaat er een wij? Geen woord

meer, dit wordt te gek.

Terug dus. Wat hier gebeurt

is allemaal context.

Opnieuw beginnen. We zouden

buitentaals buiten houden,

eenzame woorden op zich

beschouwen. Een ogenblik

wit. En dan nog eens     jij

                                    ik.