We hadden al vierentwintig jaar op hetzelfde adres gewoond; de kinderen zien opgroeien, de straat van kinderrijk naar kinderarm zien veranderen en een aantal buren zien verhuizen. Niet dat wij uitgekeken waren op de straat want het was er gezellig en vertrouwd.

Ineens was er het huis aan de Ringbaan, een prachtige jaren dertig woning. Het huis stond te koop maar niet lang. Als trotse bezitter vraag je natuurlijk aan de oude bewoners:”zijn er nog speciale dingen waar wij rekening mee moeten houden?” “Nee hoor.”

Het antwoord geeft je meteen een geruststellend gevoel.

We konden gaan beginnen. Je kent dat wel als je een huis koopt. Het is nooit helemaal naar je zin. Soms vraag je jezelf weleens af waarom mensen een ander huis kopen, als je ziet wat er allemaal gesloopt wordt.

Als je dan bij een tweede bezoek vraagt: “stond daar eerst geen muur?”

“Jawel hoor, maar wij vonden dat de muur een metertje opgeschoven moest worden. Deze ruimte is nu wat groter en ja als je dadelijk kijkt, is de andere ruimte natuurlijk wat kleiner geworden.”

Enfin, in onze keuken, die grensde aan de keuken van de buren, moesten wat planken weggehaald worden. De planken waren er nogal eens snel af maar er zaten wel hele grote bouten in de muur. Ik kreeg ze met geen mogelijkheid los.

Goede raad is vaak ook duur dus er maar snel een slijptol tegenaan gehouden.

In een mum van tijd waren de moeren er af. Toen nog even met een grote hamer tegen de stompjes geslagen zodat deze in de muur zouden verdwijnen.

Net wilde ik het laatste stompje in de muur laten verdwijnen toen ik aan de ander kant van de muur een hels kabaal hoorde. Het leek wel of er een hele restaurantkeuken naar beneden viel. Wat was dat nu? Het zou toch niet waar zijn. Ik liep naar buiten om even bij de buren te gaan vragen of er iets gevallen was. Gelukkig waren ze niet thuis maar ik kon nog net zien waar de planken bij de buren gezeten hadden.