Toen wij tijdens de redactievergadering van september tegen elkaar zeiden: “We moeten aan onze kerstkrant denken” ontlokte dat bij mij de opmerking: “dat duurt nog zeker twee maanden, rustig aan.” De opmerking “ik heb de kapper al besproken” van een mederedactielid deed mij terugkeren tot de realiteit. Kerst begint al in september of eerder. 
 

Mijn vrouw begint er doorgaans in de grote vakantie al over. “Gezellig hè, als we straks thuis zijn, de avonden worden weer korter, de klok wordt teruggezet en fijn toch al die kaarsjes aan. Ik zit nu al aan kerst te denken. Waar zetten we dit jaar de kerstboom? Ik vind dat we toch maar weer eens een echte boom moeten neerzetten. Zullen we de kinderen uitnodigen?” Tja gezellig vind ik kerst ook maar om daar tijdens de zomervakantie al over te beginnen. Nou ja, regeren is vooruitzien.

Begin oktober kom ik bij een groot tuincentrum, wat zie ik?  Kerstballen, kunstbomen, kerststukjes die jaren goed blijven en mij zullen overleven. Ik zie huisjes, nee een hele stad mooi tegen een besneeuwde helling gebouwd. Poppetjes draaien pirouettes op kunstijs. Maar wat ik eigenlijk zocht, een overpot, was nauwelijks meer te vinden. “Meneer, wij zetten het een en ander weg in verband met onze kerstshow. Na de kerstdagen zetten we alles weer terug en krijgen we ook weer nieuwe modellen.” Daar kon ik het mee doen.

Kerstmarkten lachen mij in de krant toe. Keulen, Düsseldorf  en de Charles Dickens kerstmarkt in Deventer niet te vergeten.

Je kunt niet vroeg genoeg in de sfeer gebracht worden.

Yolanthe Cabau van Kasbergen kan er ook wat van. Zij heeft alweer de nieuwe lijn van haar lingeriemerk klaar. Deze keer draait alles om kerst. Wesley Sneijder zal verrast zijn als hij zijn kerstcadeautje uitpakt, maar misschien handelt hij met voorkennis.

Een sterretje - een kaarsje, een sfeervol kerstdiner. 
Als ik twee borden klaarzet, eet jij dan met me mee?

Kerstfeest: samen kerst vieren. Wie droomt er niet van? Niet iedereen heb ik gemerkt. Heel wat mensen zien tegen het kerstfeest op. Gestoorde familierelaties, een dierbare die juist in de kersttijd is overleden zorgt voor pijnlijke herinneringen, alleen je dagen door moeten brengen. Het draagt niet bij tot een vrolijk kerstfeest. Misschien kent u ook iemand, een bord is er zo bijgezet en waar er vijf kunnen eten kunnen er ook zes eten. Mijn oma had Jezus kunnen zijn want de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging had voor haar geen geheimen. De soep werd gewoon wat wateriger.

Kan ik nu nog achterblijven? Mijn vrouw, tuincentra, en zelfs Yolanthe ging mij voor. Voor de lezers die smullen van kerstverhalen: ik houd die traditie in ere. 
 

Zuid Afrika, december 2009 
 

Lieve moeder, 
 

Ik weet, dat na al die jaren, deze brief u verrast. Ik moest beantwoorden aan mijn innerlijke drang nu vader is overleden.

Meer dan twintig jaar ligt er tussen dit moment en mijn vertrek.

Ik weet dat ik ben vertrokken als een dief in de nacht. In jullie ogen, maar zeker in die van vader, ben ik als een dief vertrokken.

Ik nam veel geld mee. Ik moest wel. Ik wilde mij bewijzen.

Hier kreeg ik de kans niet. Vader als autoriteit op wijngebied en zijn autoritair optreden bij alles dat ik ondernam lagen ten grondslag aan mijn besluit. Moderniseren wilde hij niet, uitbreiden in Zuid Afrika zag hij niet zitten. Alles was nee, nee, nee. Het verstikte mij, ik moest weg. Goed dat mijn broer François na de ongelukkige val van vader de touwtjes in handen kreeg.

Dat ik geld meegenomen heb, was verkeerd. Ik had het nodig om in Zuid Afrika mijn wijngaard te kopen.

Het waren jaren van hard werken maar het is gelukt om onder de label: “Groot Geluk” mijn eigen wijnen te maken. Na ongeveer tien jaar ben ik begonnen om mijn materiële schuld terug te betalen. Twee jaar geleden had ik schoon schip gemaakt. Vader was nooit zo mededeelzaam en het feit dat ik hem toen in de steek liet, heeft hij nooit kunnen verwerken. Ik vraag mij dan ook af of u weet dat mijn schuld is afbetaald.

De andere schuld kan nooit afbetaald worden. Ik ben gegaan, heb jullie in grote onzekerheid, misschien gepaard gaande met woede en verdriet, achtergelaten.

Ondanks mijn succes, huilde mijn hart om het gemis. Trots verlamde mij. Wat lijk ik toch op vader, helaas zie ik het nu pas.

De jaren die tussen ons liggen zijn niet meer in te halen. Dit spijt mij oprecht.

Goedmaken kan ik het niet meer maar ik wil wel de familieband herstellen.

Op 24 december land ik op het vliegveld van Amsterdam. Ik neem mijn intrek in hotel Krasnapolsky. Ik bel van daar uit op of ik welkom ben.

Vele lieve groeten van je zoon,

Alexander.