|
|
|
poëzie
dakloos doodgevroren
stil zat hij gebogen keek ver de straten in waar mensen zich bewogen naar warmte, naar gezin
vrieskou kroop sluipend zacht zijn lichaam in als maatje stolde zijn bloed stokte zijn adem nam zijn leven mee
te wijd open ogen aanschouwen nog het ontwaken van de stad
de steniging
ik denk aan die vrouw hoe heet ze ook weer? maakt het wat uit? ik zie enkel haar hoofd alleen maar haar hoofd de ogen terneer één met haar kind dat hij heeft verwekt
schuld begraven in zand schande verzameld in stenen kind, o, kind je moeder moet dood waar is je vader? kegelt hij mee?
Palestijnse piëta
ze spelen voetje van de grond knikkers rollen in de goot
zijn vriendje verstopt telt en telt wie niet weg is…
hij wordt gezien hij wordt geraakt hij wordt gevangen
koud in de warmte van de moederschoot
hiërogliefen
ik zoek de letters omkader mijn gedachten
vernuftig geweven tot hersenspinsels verhullen zij ragfijn diep in mij verscholen hiërogliefen
in steen gehouwen niet te ontcijferen
volwassen
Ik strik je schoenen veeg met mijn zakdoek langs je mond bedaar je handen die fladderen of je van me wegvliegen wil
samen vangen we de zon die tussen schaduwen speelt
ik leg een arm om je heen mijn wang aan je gezicht ik peil je dochter die ik min besef dat liefde kruipt als bloed
de achterkamer
toen zij niet meer van belang was zij dag niet onderscheidde van de nacht werd er voor haar een bed gezet in de kamer achter vlak tegen het behang
de zon verschuift de schaduw draait nooit haar kamer in achter op de grauwe schutting verstrengelt de klimop zich in een groen en gelukkig bestaan
op haar kast nog vergeten van de kerst - het is al Pasen – een uitgezaagde stal waarin het kind steeds wordt geboren
met nauwgezette stappen gaat ze tussen tafel en bed als verschuivende schim van kerst tot Pasen van Pasen tot kerst
Alzheimer (1)
ik zie je zoeken naar de oorsprong van je gedachten die gloort in het duister van je geheugen herinneringen spannen een verwarrend web
waar blijf je toch?
vroeger was je bij me keek je me lichtend aan nu zijn je ogen gedoofde kolen
ik ga met je mee als een vriendin je vergezelt me als een vreemde
aureolen
in een stukje ledige tijd plak ik oude kiekjes in albums smeer lijm op onbuigzame ruggen van voorvaderen die statig staan of deftig zitten ik kijk in hun gelaten streng van geplooide gevoelens laat me vleien door hun charmes als vlinders geprikt op stijve boorden
in het plastic flesje van de bureaulijm spelen dartel en ondeugend enkele stralen van de zon ze kruipen stiekem glurend het album in tekenen rond alle hoofden aureolen zonder einde en begin
|