|
|
|
gedichten
God is wel goed, maar niet gek
Het gebeurt, op een late dag in december zo’n dag, staalblauwe kou, muisgrijze dromen In het lome lauwwarme namiddagcafé aan het dorpsplein in Baarlo, op nummer negen waar pronte roodblozende kasteleinsdochters lauw bier, glühwein en hete adem serveren stapt een man binnen, klein, tafelpootgroot
Nederig, een beetje galant, zet hij zijn hoed af, neigt zijn hoofd even naar de dicht bij de borsten van de dochters ingedommelde dorpsklanten klimt op een stoel om mensgroot te lijken en overziet met enig afgrijzen deze uitvergroting van de leegte van het bestaan op dorpsgrootte. Aangedaan knipt hij met zijn vingers, tsssak! en alles in de boerenkroeg verandert bij toverslag
De kleine man kijkt naar het doorrookte plafond waaraan worsten en hammen te drogen hangen versteend in de rook van sigaren, turfvuur en bronst Hij kijkt naar de klok, knipt met zijn vingers, tssak! Op dat moment dansen vanachter de koekoek honderden goudkleurige vlinders te voorschijn, strijken neer op alle balorige hoofden aan de bar en zetten de kerels voor lul in elkaars aangezicht
De mannen, bronstig als stieren in meiweiden, zijn verstomd. Wie durft hen, trotse dorpse klaplopers zo voor zak te zetten op deze lauwe namiddag op dit hondsuur, waarop borrels, wijn en bier voor de halve prijs weggaan om hen gedwee naar de lange leegte van de avond te voeren weg te laten dromen in een orgie van bier en heksenmelk uit jonge borsten Verbaasd en wat bang kijken ze naar hun handen hun rouwrandnagels ineens gelakt met bladgoud. Ze zitten voor gek.
De muziek uit de Würlitzer juke-box, relict, rockers uit de jaren vijftig op hun stampende best, valt stil. In plaats daarvan klinkt een engelenkoor dat ‘stille nacht, heilige nacht, alles slaapt’ zingt, een vreemd geluid op deze schimmige dorpsplek waar liefde lust is en eer niet meer is dan macht
Ik vertel het nogmaals en zonder mijn stem te verheffen: het is allemaal waar gebeurd zo maar in een dorpscafé in Baarlo, dicht aan de Maas zo maar op het eind van een middag, de dag voor kerstmis de dag waarop de dorpsvrijgezellen in de kroeg samenkwamen met de droom die avond een van de kasteleinsdochters te naaien
Wie het wonder heeft meegemaakt - uitschot van de dorpsrafelrand – vertelt het keer op keer weer De man, tovenaar, heksenmeester misschien was niet langer dan één been van de dochters gemeten van voet tot kousenband maar met zijn kleine verfijnde handen en zijn felle ogen zette hij alles wat altijd waar was geweest voor goed op tilt
Wie had ooit gedacht dat God zelf op kerstavond, voor de verjaardag van zijn geboorte, als een mens tussen mensen klein van stuk, meer een gnoom of een sater een klein warm dorpscafé zou bezoeken in de late namiddag nog wel, op het hondsuur, de tijd die stukvalt tussen middag en avond de tijd dat dorpsvolk met de ziel onder de arm beschutting en warmte zoekt in de kroeg bang voor de waarheden van de komende nacht
Valavond, tussen zes en zeven, tovertijd God komt naar zo’n vergeten dorp als Baarlo Op zoek naar warmte loopt hij de kroeg in, waar de bronstige dorpsdonders aan de bar zich vergapen aan de zachte borsten van vijf vrijpostige kasteleinsdochters
In die late namiddag is alles veranderd toen God het café verliet, had hij de vijf donkere dochters vingerknip, tssak! in vijf beelden herschapen, gedaanten van goud verbeeldingen van hun eigen kleine zelf Hun korsetten en hun kousenbanden waren van zilver en hun schaamte werd gesierd met zilverig engelenhaar, wat bewijst dat God van een grap houdt en zeer gesteld is op meisjes
Het gebeurde een paar jaar geleden, zo ongeveer, zo men zegt, tijd is niet te meten in een dorpskroeg. Voor vijf euro kunt u de dochters bezichtigen zoals ze daar staan in een hoek van de warme kroeg, een beetje verstoft onder lamplicht en spinrag in de pisgeur van het bier van de plaatselijk brouwer aan het dorpsplein in Baarlo, op nummer negen
Zoals ze daar staan, stil, nog steeds vol verbeelding als bewijs van Gods almacht staan ze daar doodstil, iets meer waard dan een kermisattractie hun borsten zo hard als goud zacht is hun dijen zo koud als goud warm is
Nog steeds vertellen de mannen die zich op het hondsuur in die late namiddag aan de kasteleinsdochters zaten te vergapen hoe zacht die meiden vroeger waren toen, vóór die dag dat God hen allen op hun waarde kwam schatten
De kerels aan de bar, kwaadaardige binnenberen, klophengsten zonder hart, hebben geluk gehad ook al lopen ze nog elke dag voor gek met hun niet te verwijderen gouden vingernagels waarvoor ze zich tot hun dood zullen schamen
God had hen harder kunnen straffen zoals hij dat deed in een andere kroeg, in Bree, een dorp verderop, rafelgat van de Peel In het plaatselijke hellegat, de kroeg, dicht bij de kerk waar de hoeren zo veeltallig zijn als de ratten heeft God de kloten van de kerels aan de bar in klinkende juwelen veranderd, in precies dat wat de mannen dachten dat hun ballen waard waren In een gulle bui schonk God hen een zak van zilver waarin twee knoerharde kristallen ballen rinkelen God denkt met de mensen mee en weet alles op hun waarden te schatten
Let wel: God is wel goed maar niet gek
Ton van Reen
|