Wè zodde gè doen?
Ik hebbet wel dikker. Zo ès unne keer in
Veggel. Loop ik doar te lôpe, kumter unne mens op me af. Hij laagt
en zwèjt alsoffie me al in gin jôrre mer hè gezien. Ik kèk hum ôn en
weet zeker dekkem nog nòjt heb gezien. Hij kikt men ôn en hij ruupt
wè, en mè grôte paase kumtie op men af. En ikke mar denke “wie is
diejen vent, en wè moettie van men?” Es de mens vlakbè men is blèf
ik stokstijf stôn. Hij stikt zun haand ùt en ik steek m’n haand ôk
mar ùt. Mar dan lùpt de mens neve men af en gif de mens aachter men
’n haand en ze noeme mekaars name. Al diejen tèt docht ik dettie ‘t
tege men ha, ik waar d’r grif van verskote, lilluk essie waar. En ik
vuulde munèige knap stom zo ès ik doar ston. Mè m’n stóm gezicht en
m’n ùtgestoke haand stonnik te kèke nar twee kèrels die mekare
stonne te knuffele. Ik wis nie hoe gauw dè’k weg moes komme.
Zô stonnik pas bè de bushalte. Op ’n
gegeven mement stopt de bus, op tet en alles. Stapter ’n vrouwke ùt.
’n Grif skôn vrouwke. Mooi lang blond krulhoar. ’n Fris gezichje en
’n skôn pekske ôn. Blèj ès ze waar begint ze entoesjast nar men te
zwèje. Ikkke ôk meej blèj en ik zwèjde mar trug. ’t Blèje gezichje
betrok efkes en toen liejp ze op men af, zwèjend en wel. Aachter men
heur ik ’n mannestem iets roepe. Jolanda of zo iets zinnie. Ik docht
nog “tege wie zottie ’t hebbe” en ik keek ùm. Ik zie unne mens stôn,
olling int zwart en op z’n kin iets wè op unnen baard moes lèke. Wè
rauw plukke hoor hattie op z’n kin. Ik kèk wir nar ’t knappe mèidje
en ze is gestopt mè zwèje en ze huppelt nar me toe. Mar ze huppelt
nève me af en valt in de èrem van diejen mens. Hij vat ze stevig
vaast en ze beginne mekare te kusse. Zè mè d’r mooi rooj lipkes
tusse die plukke hoor van de kèrel. En dorbè makten die twee ’n dil
lebbergeluide en ik zin “Nou nou, kan dè nie wè minder.” “Ja sorrie”
zin de mens, “mar we hebbe mekare ’n hallef joor niemer gezien, wè
zodde gè doen?” vruugtie. “Wè ik zô doen?” zinnik. “Ik zô munéige
vantevurre skère.”
TK
