Hoofdredactioneel commentaar 11-5-06

En een klein kind zal hen leiden… Zo vaak, lijkt het, beschamen de kinderen ons. "In hun onschuld en vertrouwen zullen ze ons leren vrij te zijn", zo gaat de beroemde compositie van John Denver. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen in Zimbabwe bewezen de wijsheid van de kinderen nogmaals. En degenen onder ons die achterblijven uit angst voor de schurken en de zwepen en de honden – en zelfs de kogels – zouden beschaamd het hoofd moeten buigen.

De vrouwen van WOZA (Women Of Zimbabwe Arise: Vrouwen Van Zimbabwe Sta Op) gingen vorige week met honderden de straat op, dit keer vergezeld van hun kinderen in schooluniform, om te protesteren tegen de forse verhogingen van het schoolgeld die velen van hen zal veroordelen tot een leven van nutteloze onwetendheid, geweigerd door scholen in het hele land omdat hun ouders het schoolgeld niet kunnen betalen.

Stelt u zich eens voor dat duizenden hen hadden vergezeld. Het was een vredig protest. In feite was het allemaal alweer voorbij in Bulawayo op het moment dat de oproerpolitie verscheen. Zo’n 200 werden er gearresteerd, waaronder 73 kinderen, op last van sectie 7C van de Wet op Diverse Vergrijpen.

Dit is een bewijs op zich dat deze vrouwen en kinderen geen enkel vergrijp hebben gepleegd.

De wet criminaliseert gedrag ‘dat waarschijnlijk tot daadwerkelijke verstoring van het gewone welbevinden, de rust en de openbare orde zou kunnen leiden’.

We kunnen denken aan vele andere schuldigen die meer tijd en aandacht van de politie verdienen. Wat ervan te denken dat ze hun krachten wijden aan onderzoek naar echte misdaad, zoals onopgeloste moorden en bombardementen, afstraffingen en martelingen?

Niet afgeschrikt door de arrestaties in Bulawayo betoogden dapper op maandag de vrouwen van Harare -–niet meer dan een handjevol - en hun kinderen. Zo’n 50 vrouwen, waarvan er een bijna 80 jaar oud, vergezeld van een invalide man en 10 wijze (dwaze?), onbevreesde kinderen. Zingend en dansend liepen ze langs het parlement en naar het gebouw waarin het Ministerie van Onderwijs gehuisvest is, folders uitdelend en zwaaiend met papieren vlaggetjes.

Toen losten ze op in de menigte voordat de politie hen te pakken kon krijgen.

Wij juichen deze moedige vrouwen en hun kinderen toe. Sommigen zouden openlijk het gebruiken van kinderen op deze manier kunnen afkeuren. Mogen wij hun, voordat ze dit doen, voorstellen even de tijd te nemen om te bedenken hoe wanhopig een vrouw moet zijn, wetend dat ze haar kind aan gevaar blootstelt – speciaal in Zimbabwe waar kinderen zo kostbaar zijn in onze cultuur. De mogelijkheden voor Zimbabweaanse moeders zijn nu zo beperkt – wie zal de eerste steen werpen?

En laten we niet vergeten dat het de kinderen van Zuid Afrika waren die opkwamen tegen de macht van het Apartheidsregime in 1976 – en een veelzeggende slag wonnen in de strijd voor vrijheid daar. Ze betaalden een verschrikkelijke prijs. Veel werden er gedood, gearresteerd of gedwongen hun land te verlaten. Tot vandaag de dag lijden er nog veel aan het gemis van het onderwijs dat ze opofferden.

Wij bidden ervoor, dat het zover niet zal komen in Zimbabwe.