Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Uit The Zimbabwean - vertaald door Paul Bogaert

Hoofdredactioneel commentaar 30-9-08

 

De waarheid

 

Mugabe’s toespraak tot de Verenigde Naties afgelopen week was de ultieme manoeuvre in spreken met twee tongen. De tragiek is dat velen de ironie gemist zullen hebben van zijn misleidende pose en gespleten tong als gevolg van de voortgaande mediastop en manipulatie van de waarheid waarin de Zanu (PF) regering, nu ze de macht hebben, zo ervaren is geworden.

 

Hij sprak veelbetekenend over het uitroeien van armoede – waarbij hij de VN prees voor hun aandacht voor de globale voedselcrisis, armoede en honger in de wereld en de noodzaak zichzelf te democratiseren. "Dit sluit goed aan bij onze millennium-ontwikkelingsdoelen. Voor ons is de uitroeiing van de armoede de eerste prioriteit en moet zeker voortdurend serieuze aandacht krijgen", zei hij.

 

De waarheid is dat Mugabe de afgelopen twintig jaar op Zimbabweaanse grond alles heeft gedaan om armoede teweeg te brengen. De economische instorting van een eens welvarende en gevarieerde economie is het directe gevolg van zijn wanbeleid, zijn zucht naar macht en rijkdom. Het komt eenvoudig door Mugabe’s bewind dat de Zimbabweanen nu armer zijn dan zij waren in 1953. Enkel een handjevol kopstukken van de partij en aanhangers zijn nu fabelachtig rijk. Ze zijn gemakkelijk te herkennen als ze in hun luxe 4 x 4 terreinwagens door de straten vol kuilen van Harare rijden, elegant gekleed in geďmporteerde opschik, moddervet.

 

Mugabe sprak over hongersnood in Zimbabwe – die hij een crisis noemde die nu "een menselijke nood mag heten die globale solidariteit nodig heeft om snelle hulp achteraf te bieden in de vorm van voedsel, water en energie".

 

Wat gebeurde er met de tonnen voedselhulp die door westerse organisaties werden gestuurd om de hongerige Zimbabweanen te voeden? De waarheid is dat Mugabe weigerde die te laten verdelen onder de armen. Ze werden maandenlang opgeslagen in pakhuizen en daarop geplunderd door kopstukken van Zanu (PF).

 

Hij gebruikte het VN forum ook om zich te beklagen over de hoge handelstariefbarričres die door sommige landen zijn ingesteld. De waarheid is dat zijn eigen regering twee maanden geleden als strafmaatregel een tariefsverhoging van 70% invoerde om The Zimbabwean te beletten in het land uit te komen – om de mensen, die op een dieet staan van de meest schaamteloze propaganda door de door de staat gecontroleerde media, onwetend te houden van wat er werkelijk gebeurt.

 

Hij ging, alweer, verder met fulmineren tegen niet-bestaande "sancties" die verantwoordelijk zouden zijn voor "ongehoord leed in Zimbabwe". De waarheid is dat er geen internationale sancties zijn tegen ons land – enkel een reeks economische- en reisbeperkingen voor de eerder genoemde partijkopstukken.

 

Misschien was het meest ironische van alles dat Mugabe (als er tenminste nog iemand luisterde) tegen de wereld zei dat Zimbabwe geen bedreiging vormde voor de internationale vrede en veiligheid en dat de mensen acht zouden moeten slaan op de oproep van Iraki’s die wraak en vergelding zoeken voor hun lijden onder de door de US geleide invasie.

 

De waarheid is dat Zimbabwe onder Mugabe’s bewind plunderende troepen gestuurd heeft naar Mozambique en de Democratische Republiek Congo – die geen van beiden een bedreiging vormden voor de internationale vrede en veiligheid. Hij richtte zijn geweren ook op de bevolking van Matabeleland en slachtofferde 20 000 mensen. Zijn leger verwoestte de levensomstandigheden van honderdduizenden tijdens Operatie Murambatsvina. Meer dan tweehonderd mensen werden gedood na de verkiezingen van maart.

 

Denkt Mugabe nou echt dat zijn geposeer op het internationale podium het volk van Zimbabwe dat door zijn toedoen lijdt heeft geholpen? Heeft zijn gang naar de VN-bijeenkomst iets opgeleverd voor de Zimbabweanen? Is er door het beledigen van de Engelsen en de Amerikanen iets bereikt? Zijn dit niet dezelfde mensen van wie hij voedsel en geld wil? En tenslotte, waar zijn zijn vrienden, de Chinezen en de Russen, op het moment dat we ze nodig hebben?