Hoofdredactioneel commentaar 11-11-08

De SADC is niet serieus en maalt niet om het leed van miljoenen Zimbabweanen. Ze moeten zich schamen. Slechts zes van de 15 presidenten uit de regio kwamen naar de top van afgelopen zondag. Ze hebben zich nu al zo lang gedrukt voor de Zimbabwe kwestie – en op zondag sloegen ze de laatste nagel in de doodskist van de machtsdelingovereenkomst waarop ze in september zo trots waren.

Diegenen die aanwezig waren werden opnieuw overdonderd door Robert Mugabe – die de MDC en Morgan Tsvangirai hun gerechte overwinning bij de verkiezingen van maart ontnam en die nu niet het tempo van veranderingen zou moeten bepalen.

De machtsdelingovereenkomst was onvolkomen sinds het begin – maar de absolute weigering van Zanu (PF) om serieus de macht te delen en het besluit van de SADC zondag om er bij de MDC op aan te dringen af te zien van hun eis leiding te geven aan de politie heeft hem zo dood als een dodo gemaakt.

Het zou voor Tsvangirai en de MDC rampzalig zijn de door Mugabe aangeboden ministersposten te accepteren omdat die de overeenkomst minachtend terzijde schuift en voortgaat zijn eigen regering te formeren.

De houding die is aangenomen door de nieuwe Zuid-Afrikaanse president, Kgalema Motlanthe, is buitengewoon teleurstellend. Het volk van Zimbabwe was erop voorbereid hem een kans te geven. Maar we hadden het teken aan de wand moeten zien toen we beseften dat hij dezelfde figuur was die in 2002 aan het hoofd stond van de Zuid-Afrikaanse waarnemersmissie, die verklaarde dat de verregaand besmette verkiezingen van dat jaar “vrij en eerlijk” waren. Sommige leden van zijn missie  namen daarvan publiekelijk afstand, in verlegenheid gebracht door zijn verklaringen in het licht van onbetwistbaar bewijs van grootschalige stemmenmanipulatie, geweld en intimidatie.

Zijn optreden van zondag bewees dat hij net zo partijdig is en bang voor Mugabe als zijn voorganger, Thabo Mbeki.

In zijn drang zich te vrijwaren van politieke vergetelheid heeft Arthur Mutambara* zijn politieke doodvonnis getekend door zich andermaal naast Mugabe te scharen – tegen het volk van Zimbabwe. Het blijkt dat de korte termijn gratificatie van het rijden in een gloednieuwe Mercedes Benz zijn standpunt heeft vertroebeld.

Tsvangirai zou nu moeten aanvaarden dat de overeenkomst dood is – en hij zou deze nu vastberaden moeten begraven.

De enige oplossing voor onze problemen is nieuwe algemene verkiezingen, die worden gecontroleerd door de democratische gemeenschap van naties.

De MDC moet een complete ommekeer maken om de wereld te laten zien dat de overeenkomst is mislukt. Laat Mugabe en Mutambara doorgaan. Maar laat ze duidelijk zien dat hun nieuwe regering niet de hoognodige internationale erkenning, voedselhulp of investeringen zal brengen.

Mugabe heeft precies gedaan wat Ian Smith in 1978 deed. Hij weigerde te onderhandelen met de ware vertegenwoordigers van het volk, het Patriottisch Front en drong aan op een overeenkomst met Abel Muzorewa. We weten allemaal wat er met die machtsdelingovereenkomst gebeurd is.

We hebben het eerder gezegd. We zeggen het weer: De Wil van het volk zal uiteindelijk zegevieren.

Wij zullen overwinnen.

Arthur Mutambara: leider van afgesplitste factie van de MDC, vert.