Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Uit The Zimbabwean - vertaald door Paul Bogaert

 

Hoofdredactioneel commentaar 25-03-2010

 

TCR essentieel voor nationaal herstel

 

Details over het aantal mensen dat werd gedood bij het geweld dat de parlementaire en presidentsverkiezingen in 2008 omringde zijn door de MDC in het parlement ter tafel gebracht. Lezing van de gedetailleerde informatie, die elders in deze krant staat, is schokkend. Het is een staalkaart van een van de donkerste uren in de geschiedenis van onze natie.

 

Wij wisten allemaal van de afschuwelijke dingen die zijn begaan in naam van Zanu (PF) in 2008, maar een grafische weergave van deze statistieken schetst de volledige verschrikking. Bedenken dat al deze mensen werden vermoord en nog eens 200 000 verplaatst nadat hun bezittingen werden geplunderd benadrukt de officieel gesanctioneerde verwoesting die op grote schaal plaatsvond.

 

Het was waarlijk een vorm van etnische zuivering, de tweede tijdens Mugabe’s 30 jarig tirannieke bewind, de eerste was Gukurahundi. De term etnische zuivering wordt gewoonlijk gebruikt om het zinloos afslachten van een rivaliserende stam te omschrijven. In Zimbabwe nam het de vorm aan van een poging om een gehele politieke partij landelijk uit te roeien. Vastgesteld is dat oppositieleden (MDC) werden verkracht, afgeranseld, beroofd en vermoord door schurken van een andere partij (Robert Mugabe’s ZANU) in een poging de voortgang van het bewind van hun kandidaat veilig te stellen.

 

Daarin slaagden ze en de wereld keek toe. Zanu (PF) zegt nu dat het leger hier niets mee te maken had, maar dit was een militaire actie. De ooggetuigenverslagen van duizenden slachtoffers geven blijk van dit feit.

 

Wij zijn het eens met de MDC dat er nu een Waarheids- en Verzoeningscommissie (TRC) moet worden opgezet om herstel te brengen en een afsluiting van deze duistere periode. Zanu (PF) ontkent alles nog. Hun parlementariërs liepen naar buiten toen de motie ter tafel kwam – waarmee ze stilzwijgend schuld bekenden aan de moorden.

 

Voordat herstel kan plaatsvinden moet het land inventariseren wat er is gebeurd. We moeten de feiten vaststellen. Bespreken en bewijzen wie wat wie aandeed, wanneer en waar. We moeten het de mensen mogelijk maken naar voren te komen en hun verhaal te vertellen. We moeten ook de daders dwingen tot een bekentenis en verontschuldiging aan de slachtoffers en hun families. Het is aan de slachtoffers al of niet te vergeven, maar als er enig herstel moet komen moeten de slachtoffers de gelegenheid hebben om te spreken over wat hen overkwam.

 

Dit kan niet gebeuren zolang de regerende partij blijft weglopen van de feiten. Herstel kan niet plaatsvinden totdat de daders voor de dag komen en bekennen, of daartoe worden gedwongen in het belang van nationale verzoening.

 

Het kan niet zo zijn dat de criminelen ermee weg kunnen komen, maar integendeel, dat ze de noodzakelijke bestraffing krijgen, zoals voorgeschreven door de wetten van het land.

 

Ons land kan geen vooruitgang boeken terwijl de verkrachters en moordenaars onder ons blijven leven. De emotionele schade die de slachtoffers en hun geliefden hebben opgelopen is levenslang, geen compensatie of verontschuldiging kan hun waardigheid herstellen. Het land moet echter vooruit bewegen en een nieuw hoofdstuk openen – een dat niet wordt gekenmerkt door geweld, moord, verkrachting en gemanipuleerde verkiezingen. We kunnen deze bloedige pagina niet omslaan zolang Zanu (PF) minachting toont voor de slachtoffers. Zolang de wetgevers van de partij die verantwoordelijk is voor deze gruwelijke misdaden weigeren de slachtoffers te erkennen zullen de wonden blijven doorzweren tot schade van het maatschappelijk leven in het hele land. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar eens komt het dan tot een uitbarsting – die we ons niet kunnen veroorloven.