Hoofdredactioneel commentaar 14-9-2010

Het op touw zetten in Johannesburg deze week van een conferentie om steun op te trommelen voor de sukkelende Zimbabweaanse economie is geweldig nieuws. Wij prijzen onze vrienden van The Economist voor het nemen van dit moedige initiatief ten behoeve van ons land.

De conferentie is opgezet om enkele harde vragen te stellen – en hopelijk te beantwoorden, zoals:

‘Zal er een echt herstel komen?’, ‘Hoe lang zal dat duren?’ en ‘Hoe kunnen we de brain drain* keren?’

De organisatoren richten zich op "het in gang zetten van nieuw denken over het herstel van Zimbabwe’s economie en bijgevolg het helpen opruimen van een belemmering voor groei in Afrika als geheel". Geweldig!

Mogen wij er bij de regering van Zimbabwe op aandringen dat ze ernstig overdenkt op hoeveel manieren zij zelf een belemmering voor groei is, en dat de bestuurders van de hele regio bedenken hoezeer hun standvastig weigeren het GPA** (dat ze hebben gegarandeerd) in te voeren een verdere belemmering is, waarmee ze (de) SADC*** en daarmee Afrika als geheel veroordelen tot voortgaande onderontwikkeldheid en consequent wijdverbreide armoede.

Om te beginnen zou de regering zich moeten herbezinnen op de wijze waarop ze zakenlieden behandelen. Laten we niet vergeten dat Zimbabweaanse zakenmensen, zowel binnen de regio als ver van huis hoogst creatief, succesvol, ervaren en deskundig zijn.

Waarom laat onze economie hiervan de vruchten dan niet smaken? Omdat onze regering succesvolle zakenlieden, die het wagen persoonlijke meningen uit te dragen, die het wagen succesvol te zijn buiten het Zanu (PF) begunstigingssysteem om, die durven te suggereren dat President Robert Mugabe misschien niet de ideale persoon is om Zimbabwe voor altijd te besturen, vervolgt.

James Mushore, Strive Masiyiwa, Gilbert Muponda – om er slechts een paar te noemen – runnen allemaal succesvolle bedrijven buiten Zimbabwe. Zij scheppen werkgelegenheid buiten Zimbabwe. Zij betalen belasting buiten Zimbabwe.

De regering zou onze ondernemers van eigen bodem moeten koesteren in plaats van ze te vernietigen en de vruchten van hun streven in te pikken om hun eigen hebzucht te bevredigen.