Hoofdredactionele commentaren van 30-8-2011 tot en met 27-9-2011

Hoofdredactioneel commentaar 30-8-11

Zimbabwe is Kadhafi niets verschuldigd

De beslissing van het Zanu (PF) aandeel in onze regering om de nieuwe regering van Libië niet te erkennen is dwaas.

Het is niet aan hen om te beslissen wie er aan de macht moet komen in Libië. De Libische dictator Muammar Kadhafi is omvergeworpen door zijn eigen mensen. Zij hadden er genoeg van te worden onderdrukt. Hun rechten waren bijna tot het nulpunt teruggebracht.

Zoals het uiteindelijk met alle onderdrukte volkeren gaat, schudden zij hun ketenen af. Nu Kadhafi op de vlucht is, heeft het volk van Libië hun bevrijders toegejuicht.

De Zimbabweanen zouden dit samen met hen moeten vieren – en geen nieuwe vijanden moeten maken met de Nationale Overgangsraad (NOr) die nu het land bestuurt.

Het domme besluit de Libische ambassadeur en zijn staf te gelasten Zimbabwe te verlaten kan door de Libiërs worden geïnterpreteerd als een vijandige daad. Wij zien het als een bemoeienis met de interne aangelegenheden van Libië. De NOr is vandaag de dag de de facto regering van dat land. De Arabische Liga heeft de nieuwe regering erkend.

Zimbabwe zou zich hierdoor moeten laten leiden, zoals wij van de rest van de wereld verwachten dat zij dit doen door SADC bij Zuidelijk Afrikaanse zaken.

Het gedrag van Zanu (PF) komt niet als een verrassing. Dit is door de jaren heen steeds hun modus operandi geweest – zij hebben steeds hun eigen zelfzuchtige belangen laten voorgaan boven die van het land.

Wij weten allemaal dat de partij zichzelf heeft gecompromitteerd door het aanpakken van ‘giften’ van de corrupte Kadhafi voor het financieren van verkiezingscampagnes en om persoonlijke investeringsdeals door leden van zijn familie te ‘verzachten’.

Nu is het de tijd voor Zanu (PF) om terug te betalen. Maar Zimbabwe is Kadhafi niets verschuldigd. We zouden bruggen moeten bouwen met het Libische volk nu ze af zijn van een dictator die een prominent lid was van een club die Afrika tientallen jaren lang een slechte naam heeft bezorgd.

Hoofdredactioneel commentaar 6-9-11

We zijn ons morele kompas kwijt

Wanneer vermeld wordt dat tenminste 20 minderjarige meisjes gedwongen huwden en het hele land, waaronder vrouwengroepen, dit niet lijkt op te merken, laat staan reageert – is dit een waarlijk betreurenswaardig teken van hoever we zijn gezonken.

Anderzijds zou het nieuws dat kinderen van jonger dan 10 jaar worden weggehouden van school en worden gedwongen moeder te worden – zoals eerder deze week werd gerapporteerd dat dit gebeurt in de Somerby nederzetting, vlakbij Harare – een luid protest hebben veroorzaakt bij vrouwengroepen, de mensenrechtenbeweging, media en het grote publiek. Maar niet in Zimbabwe!

Hier, lijkt het, besteden we liever onze tijd en energie aan het volgen van de laatste roddels afkomstig van Wikileaks over wie wat zei over President Robert Mugabe of Premier Morgan Tsvangirai.

Het feit dat de jonge meisjes die gedwongen zijn getrouwd worden onderworpen aan meervoudige verkrachting en andere vormen van seksueel misbruik en dat ze als minderjarigen wettelijk niet in staat zijn toestemming voor sex kunnen geven lijkt ons heel weinig te kunnen schelen.

Ook lijken wij ons niet te storen aan het feit dat als eenmaal de opleiding van de meisjes is stopgezet omdat ze huisvrouw moeten worden, hun algemene ontwikkeling meteen in gevaar gebracht is omdat ze worden gedwongen tot vroegtijdige volwassenheid zonder enige opleiding van belang of overlevingsvaardigheden.

Behalve kinderen baren, kunnen ze kunnen ze in beginsel niet veel meer doen. Het is feitelijk welbekend dat kindbruiden meer vatbaar voor armoede zijn dan meisjes. Met andere woorden, de jonge uitgehuwelijkte meisjes in Somerby worden effectief hun levenskansen ontnomen. Wat een onrecht!

De 20 gevallen waarover in Somerby werd bericht zijn slechts het topje van de ijsberg, als de woorden van Albert Madzongo, een gemeenschapsleider van de nederzetting, waar zijn. "We hebben verschillende van deze gevallen in deze gemeenschap en er moet iets worden gedaan om dit probleem waarover niets wordt gezegd te beteugelen", zei hij tegen The Herald.

Hoe groot is dan het probleem van kindhuwelijken? We zullen het nooit zeker weten. We kunnen alleen erover speculeren dat het behoorlijk verspreid moet zijn omdat het zelfs zeer dicht bij de hoofdstad plaatsvindt.

We kunnen echter allemaal zeker zijn van één verschrikkelijke werkelijkheid: er zijn veel meer meisjes in Somerby en elders in het land die nooit in staat zullen zijn hun opleiding te voltooien omdat ze gedwongen worden te trouwen. Wat een aanklacht tegen ons allemaal.

Hoofdredactioneel commentaar 13-9-11

Gespleten tongen

Dat verscheidene Zanu (PF) ministers en bestuurders in de rij stonden om Amerikaanse diplomaten te informeren over hun wens President Robert Mugabe te zien aftreden geeft het niveau aan van de populariteit van onze leider.

Het is nu overduidelijk dat er overeenstemming binnen de opvattingen onder Zimbabweanen van verschillende politieke overtuiging is dat Mugabe moet terugtreden.

De Wikileaks openbaringen bevestigden wat we allang wisten: dat de Jonathan Moyos, de Emmerson Mnangagwa’s’ en een menigte Zanu (PF) functionarissen met gespleten tong spreken. Overdag vermanen ze de Zimbabweanen Zanu (PF) en de president te steunen. ’s Nachts zijn ze druk bezig buitenlanders te vertellen dat Mugabe weg moet.

Overdag tekenen ze petities die de zogenaamde sancties tegen enkele personen binnen Zanu (PF) openlijk afkeuren en ze dwingen de Zimbabweanen hetzelfde te doen. ’s Nachts wordt onder gerieflijke omstandigheden bij de ambassadeurs van de landen die de "sancties" instelden vergeten aan te dringen op opheffing hiervan. Overdag veroordelen ze de westerse landen. ’s Avonds eten en drinken ze met hun ambassadeurs – gretig sprekend vanwege hun dolkstootidee en teleurstelling.

Overdag zeggen ze ons dat we ons geheel moeten toewijden aan Zanu (PF). ’s Nachts maken ze plannen om oppositiepartijen te formeren. Nu ze hebben laten zien wie ze werkelijk zijn – gluiperds – hopen wij dat niemand ze serieus zal nemen als zij het steeds weer hebben over loyaliteit, soevereiniteit en vaderlandsliefde.

De (Wiki-) lekken zijn veelzeggend omdat ze Mugabe’s totale isolatie bewerkstelligen. Maar wat daarna? Zal de Procureur-Generaal, die dreigde te procederen tegen de Premier na voorgaande Wikileaks onthullingen, gaan procederen tegen het opvallend grote aantal van zijn collega’s vanwege hun ‘verraderlijke misdaden’? Zal het stenen huis uiteenvallen als het strooien huis dat het in werkelijkheid is? Slechts een ding is zeker – wat achter gesloten deuren werd gefluisterd zal van de daken worden geschreeuwd.

Hoofdredactioneel commentaar 20-9-11

Wij vinden de recente verklaring van Zanu (PF) zegsman Rugare Gumbo die beweert dat Westerse naties in zijn partij proberen te infiltreren belachelijk.

Waarom zouden ze het in hun hoofd halen om in zijn partij te infiltreren en uit te vinden wat er gaande is als Zanu (PF) ministers en Politbureauleden over elkaar heen buitelen in hun wanhoopspogingen Amerikaanse diplomaten zaken in handen te geven? Buitenlandse diplomaten hoeven hun tijd en bronnen niet te verknoeien aan infiltratie in de partij als ze alle benodigde informatie hebben, vrijwillig verstrekt door degenen die het kunnen weten.

Gumbo blijkt kritisch te staan tegenover de recente bijeenkomst tussen de Amerikaanse ambassadeur Charles Ray en President Robert Mugabe, die hij ziet als "dubieus" en "onder voorwendsel van het herstel van bilaterale banden".

We weten dat hoge Zanu (PF) functionarissen geen geloof meer hebben in Mugabe en zouden willen dat hij weg was, maar we denken zeker niet dat ze zich druk hoeven te maken dat hij hun geheimen aan de Amerikanen prijsgeeft.

Als Zanu (PF) niet beseft dat het leggen van contacten met de buitenwereld – op alle mogelijke niveaus – van belang is voor ons land, hebben we een ernstig probleem. Zimbabwe moet zich verbinden met de internationale gemeenschap. We zijn al veel te lang een paria geweest.

Een constructief engagement en het uitwisselen van visies met zowel vriend als vijand is een teken van politieke volwassenheid en staatsmanschap.

Gumbo’s paranoia, wijdverbreid in het land, is al veel te lang het handelsmerk geweest van de omgang met het Westen.

Het wordt hoog tijd dat men beseft dat de wereld niet tegen Zimbabwe op zich is, maar tegen het wanbeleid en ongebreidelde mensenrechtenschendingen die Zanu (PF)’s bewind kenmerken.

In plaats van het toeschrijven van kwade motieven aan degenen die proberen zich te engageren met de regering van Zimbabwe, zou Zanu (PF) deze inleidende voorstellen in het nationaal belang moeten omarmen.

Hoofdredactioneel commentaar 27-9-11

Wikileaks onthullingen verzwakken leiderschap

Gezien de polarisatie in Zimbabwe komt het niet vaak voor dat mensen met verschillende politieke overtuigingen tot dezelfde conclusie komen.

Maar te oordelen naar de Wikileaks onthullingen treedt duidelijk aan het licht dat Zanu (PF) topfunctionarissen er net als de rest van Zimbabwe op zijn gebrand President Robert Mugabe’s uittocht te zien.

Jammer genoeg weten deze functionarissen dat Mugabe geen verdeeldheid binnen de gelederen zal tolereren. Vele snuggere Zanu (PF) functionarissen zagen hun politieke loopbaan vroegtijdig beëindigd door de almachtige Mugabe omdat ze te kennen hadden gegeven dat ze op een dag ernaar zouden kunnen streven President van Zimbabwe te worden.

Dit heeft de partijgetrouwen ertoe gedwongen op gedempte toon te spreken over een leven na Mugabe, achter zijn rug en achter gesloten deuren. Het leek erop dat US diplomaten beter op de hoogte waren over het denken binnen Zanu (PF) als partij dan Mugabe zelf was.

De Wikileaks rapporten laten ook zien hoe verzwakt de Zanu (PF) zwaargewichten op het moment zijn.

Terwijl er zoveel zijn die tot zijn vertrek oproepen, is geen van hen er dapper genoeg voor geweest tijdens het Congres of bij enige andere openbare partijsamenkomst.

We brengen Margaret Dongo’s vinnige antwoord van enkele jaren geleden in het Parlement in herinnering, dat Zanu (PF) functionarissen niets anders waren dan "Mugabe’s huisvrouwen". Hoezeer had zij daar gelijk in!

Misschien, en enkel misschien, zal op een dag iemand binnen de partij, staande gehouden door de onenigheid over uiteenlopende politieke conclusies, genoeg moed verzamelen om de dierbare leider aan te zeggen dat zijn tijd erop zit. Omwille van Zimbabwe zou hij zijn spullen moeten pakken en weggaan.

De tragiek is dat, als deze lieden maar bijeen waren gekomen en hun ideeën en streven hadden samengevoegd, ze Mugabe al vele malen ten val hadden kunnen brengen. Maar hun lafheid en eigenbelang stond in de weg – waarmee ze Mugabe meer dan genoeg munitie gaven om de een tegen de ander uit te spelen, keer op keer weer.

Op dit moment is Mugabe beschadigd door al deze onthullingen. Hier ligt een nieuwe gelegenheid.

Nu is het moment daar voor hen om hun slag te slaan – voordat hij zijn troepen samenbrengt voor de volgende aanval.