Hoofdredactioneel commentaar 29-5-2012

Navi Pillay, mensenrechtencommissaris bij de VN, had een behoorlijk succesvol verblijf in Zimbabwe, maar ze vergiste zich met haar analyse van de gerichte sancties die zijn ingesteld over Zanu (PF) mensenrechtenschenders door het Westen tien jaar geleden.

Het instorten van onze economie en het daaruit voortvloeiende leed voor de meerderheid van de Zimbabweanen begon al ruim voordat de selectieve beperkingen op personen en bedrijven die op een lijn staan met Zanu (PF) werden uitgevaardigd.

Onze opvatting, die we consistent aanhielden en met feiten gewicht gaven, is dat de doelgerichte sancties niets van doen hebben met het leed van de bevolking. De verantwoordelijkheid daarvoor hoeft niet verder te worden gezocht dan bij de deur van President Robert Mugabe.

Voorafgaand aan de instelling van de Nationale Eenheidsregering bracht de Zanu (PF) regering het land op de knieën door wanbestuur, corruptie, begunstiging en de moedwillige vernietiging van het agrarische bedrijf, wat de ruggengraat van de industrie was.

Wij hebben altijd ingestemd met de opvatting dat het nodig was de duizenden landbehoeftige Zimbabweanen te hervestigen. Het hoofdprobleem was de manier waarop het plan werd uitgevoerd.

Het is nu heel duidelijk dat Zanu (PF) haastig grootschalige boeren verdreef als voorspelbare reactie op de opkomst van de MDC, en dat ze de herverdeling als een populistische strategie gebruikten om hun politieke macht, die ze lange tijd als vanzelfsprekend hebben gezien en misbruikt, in stand te houden.

Nu in 2012 is de partij nog even destructief als voorheen. Met cruciale verkiezingen in het verschiet houdt de partij nog steeds vast aan een primitieve uitoefening van zwarte macht, die in werkelijkheid wordt gekenmerkt door dezelfde hebzucht en corruptie die het snelle land - "hervorming"- programma heeft besmet.

Net zoals de partijkopstukken het grootste deel van de vruchtbare grond innamen en de hulpeloze gemeenschappelijk werkende boeren ertoe veroordeelden zich aan kronkelige en onbuigzame plannen te houden, zullen ze opnieuw de hele inzet van bedrijven in buitenlandse handen inpikken onder het armzalige mom van inheemsheidsbeleid.

Maar wie kent niet het gevolg dat dit heeft op het vertrouwen van een investeerder? Welke verstandige investeerder zou miljoenen dollars blijven steken in een zakelijk waagstuk dat ieder moment zou kunnen worden leeggeplukt? Als zo’n investeerder het laat afweten, wat heeft dat dan te maken met gerichte sancties?

Wie weet niet dat, ondanks de gerichte sancties, Zimbabweaanse bedrijven steeds in staat zijn geweest internationaal handel te drijven, zelfs met bedrijven in de USA en de EU? Als het bijvoorbeeld de Zidco, in Zanu (PF) handen, niet lukt om handel te drijven vanwege de sancties, in welke mate heeft dat dan gevolgen voor de nationale economie?

Ja, er zijn mensen ontslagen wegens bezuinigingen bij de bedrijven die aan Zanu (PF) zijn gelieerd vanwege levensvatbaarheidproblemen, maar waarom zou het aan de sancties liggen dat Zinahco of Ziscosteel die nooit op de sanctielijst stonden, omvielen?