Hoofdredactioneel commentaar 12-6-2012

Laat ons eerst de oorlog winnen

Vorige week verzochten vier kleine politieke partijen buiten de Eenheidsregering de Zuid-Afrikaanse President Jacob Zuma een grotere rol te spelen in het politieke proces in Zimbabwe.

Zij zouden actief willen worden betrokken in het scheppingsproces van de grondwet en in het bepalen van de weg naar een nieuw Zimbabwe. Zij geloven dat hun inbreng waardevol zou zijn bij het zich voorbereiden van het land op een nieuw democratisch tijdperk.

Dit is een rechtmatig verzoek. Na drie decennia van politieke intolerantie en nagenoeg een eenpartijstaat moeten we toleranter zijn met uiteenlopende gezichtspunten. Te lang zijn afwijkende of alternatieve stemmen in ons land geminacht. We moeten op pro-actieve wijze voorkomen, dat dit een gevestigde politieke cultuur wordt. Politieke geschakeerdheid is gezond en moet worden aangemoedigd. Zapu, Zanu Ndonga, MDC-99, en de Democratische Partij zijn allemaal welkome spelers op het politieke toneel.

We moeten echter, gegeven de heersende politieke situatie, een waarschuwend geluid laten horen – en in dit licht herhalen we de oproep van Eric Matinenga tot eenheid tegenover een gemeenschappelijke vijand, in ons nummer van vorige week. Het belangrijkste wat ons vandaag de dag voor ogen staat is de noodzaak van vrije en eerlijke verkiezingen zodat het volk zijn eigen leiders kan kiezen. Om dit te kunnen laten gebeuren, moeten er, zoals iedereen weet, substantiële hervormingen plaatsvinden in de veiligheidssector en ook bij verkiezingen.

Het is van het grootste belang dat alle politieke partijen hun steun geven en er werk van maken om deze hervormingen realiteit te laten worden. Zanu (PF) heeft ruimschoots laten zien dat ze deze hervormingen niet zullen toestaan. Het is daarom aan alle andere partijen om te garanderen dat ze zullen plaatsvinden. Zo’n enorme taak kan het best worden volbracht door een verenigde voorhoede.

De grootste deuk in de Regeerovereenkomst van 2008 en de daaropvolgende Eenheidsregering was hun gebrek aan fundamentele alomvattendheid. Velen redeneerden bij de ondertekening van de Regeerovereenkomst dat die niet zo alomvattend was als de indruk die hierover werd gewekt, terwijl critici de Eenheidsregering ook beschuldigden van een diepgaand gebrek aan nationale eenheid, en ze hadden gelijk.

Het was bijvoorbeeld onverstandig om Simba Makoni buiten zowel de Regeerovereenkomst als de Eenheidsregering te houden, als men bedenkt dat hij 8 % van de stemmen had ingezameld tijdens de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in 2008. Daarom dringen we er bij de twee MDC formaties en alle kleinere partijen op aan zich te verenigen om ons land naar de volgende stap te brengen. Als dat eenmaal volbracht is, zullen ze vrij zijn om zich in partijpolitiek te begeven als we onze in de kinderschoenen staande democratie verder ontwikkelen. Nu is er geen tijd voor individuele schermutselingen. Laat ons eerst de oorlog winnen.