Hoofdredactioneel commentaar 1-6-2012

Berichten over politici die voedselhulp en andere onwettige giften gebruiken om hongerige gemeenschappen te paaien lijken in aantal toe te nemen.

Deze trend wint terrein temidden van gesprekken over verkiezingen. Zanu (PF) heeft overvloedig duidelijk gemaakt dat ze dit jaar verkiezingen willen, ondanks levendig verzet van lokale en internationale belanghebbenden.

De partij is verstrikt in een rommelige landelijke herstructureringsactie die gaat over lokale verkiezingen op districtsniveau, waar mensen vechten om een positie – bezorgd om hun plaats aan de voedseltrog te behouden.

Onlangs hadden we een bericht waarin een invloedrijk Zanu (PF) lid werd beschuldigd van het plunderen van het landbouwleenstelsel, dat afgelopen jaar werd bestuurd door de Raad voor de Graanhandel. Van hem wordt gezegd dat hij grondstoffen in zijn boerderij verborgen hield en dat hij nu rondtrekt om deze uit te keren aan hulpeloze dorpelingen – lang nadat het landbouwseizoen voorbij is.

De dorpelingen, aan wie de geroofde buit nu wordt uitgedeeld, lukte het niet het vorig seizoen effectief te planten omdat ze niet aan de benodigde grondstoffen konden komen die door toppolitici waren weggehaald. En nu krijgen ze die grondstoffen, nu ze die het minst nodig hebben.

Elders in dit nummer berichten we dat graan, dat werd verondersteld te worden uitgedeeld aan hongerige plattelandsgemeenschappen in Manicaland, wordt verdeeld vanuit Zanu (PF) kantoren. Ons bericht laat zien dat huishoudens met voedseltekorten er achter kwamen dat alle politieke tegenstanders van Zanu (PF) worden weggestuurd, soms gewelddadig.

Deze twee berichten zijn een bescheiden weergave van de malaise die wederom ons land teistert nu we richting verkiezingen gaan.

Natuurlijk, verrassend is deze trend niet. Al sinds Zimbabwe onafhankelijk werd in 1980 is verkiezingstijd altijd besmet geweest met het onbezwaard kopen van stemmen.

Maar hoewel veel Zimbabweanen honger moeten lijden – stom zijn ze niet. Verrassend is dat Zanu (PF) zover afstaat van het volk, dat ze voorgeven te leiden, dat ze denken dat deze gedateerde politieke strategie nog steeds werkt. Het volk weet heel goed dat ze alles doen om zich aan de partijlijn te onderwerpen als het gaat om het onderhouden van hun families of greep te hebben op landbouwgrondstoffen – en dan te stemmen op wat ze goeddunkt in de discrete omstandigheid van het stemhokje. Terwijl zulke dubbelheid zou worden afgekeurd in normale omstandigheden, is het een overlevingsstrategie in Mugabe’s Zimbabwe.

Het is een werkelijk onvergeeflijke zonde dat politici zover gaan dat ze honger onder de mensen veroorzaken zodat die kwetsbaar worden gemaakt en dus vatbaar voor het kopen van stemmen.

Nu is het de tijd om aan die kwaadwilligheid voor eens en voor altijd iets te doen. Het is nodig dat de overige politieke partijen en belanghebbenden grootschalige onderwijscampagnes onderaan bij de gewone mensen beginnen. Ze moeten het volk vertellen dat de politici die hen trachten voor zich te winnen door gebruik van giften degenen zijn die het minst om hen geven.

Het is ook nodig terug te komen op de Wet op de Politieke Partijen en de regelgeving op het gedrag van partijen bij verkiezingen, om te garanderen dat de duimschroeven worden aangedraaid bij deze harteloze politici.

De burgermaatschappij moet zijn dappere gevecht doorzetten om zich ervan te verzekeren dat er voldoende hervormingen zijn aangaande verkiezingsgedrag.