Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Hoofdredactionele commentaren uit The Zimbabwean

vertaald door Paul Bogaert

 


Hoofdredactioneel commentaar 7-5-13

We moeten opnieuw aansluiten bij de familie van naties

Sinds het begin van dit jaar zijn er hartverwarmende pogingen van westerse landen om zich opnieuw te verbinden met Zimbabwe en het land opnieuw te omarmen als lid van de wereldgemeenschap. Eerst was het de Europese Unie die het grootste deel van personen die op hun lijst met beperkende maatregelen stonden eraf haalde; nu staan er nog slechts 10 op.

Daarna zijn er belangwekkende bezoeken geweest van personen van internationale statuur zoals Andrew Young en Jesse Jackson, gekoppeld aan een stoutmoedige actie van de USA om zakelijke beperkingen tegen de Agribank en de Infrastructurele Ontwikkelingsbank van Zimbabwe op te heffen. Het is duidelijk dat er verschillende andere signalen uit het Westen afkomstig zijn die wellicht niet zoveel publiciteit hebben gekregen als deze.

De pogingen tot herverbintenis zijn verfrissend, gezien onze meer dan een decennium durende paria-status. Onnodig te zeggen dat ze voortkomen uit het besef dat sommige van onze politici gevoel voor volwassenheid tonen plus de wens het land vooruit te zien gaan.

De pogingen laten een oprechte wens zien naar een win-win symbiose die de basis is voor iedere internationale verwantschap. Er zijn duidelijk voordelen voor het Westen uit hartelijke relaties met Zimbabwe, maar ook grote kansen die dit land kan aangrijpen door vijandelijkheden met dat andere deel van de wereld te stoppen.

Het idee van mondialisering is geen mythe. In de wereld van vandaag is het een realiteit – feitelijk een belangrijke noodzaak voor overleven en welvaart. Zo zit het en we kunnen ons niet veroorloven ons koppig teweer te stellen tegen die realiteit.

Daarom dringen we er bij ALLE Zimbabweanen, in het bijzonder bij de politici, op aan de uitgestoken hand aan te nemen ten gunste van onze natie en van ons allemaal. Het Westen heeft laten zien dat het ze ernst is – en dat moet het ons ook zijn.

Het is verontrustend te merken dat er onder ons verschillende mensen zijn die nog steeds leven in het verleden. Toen de EU de gerichte sancties op de meeste overgeblevenen ophieven, waren er sommigen die dit tevergeefs probeerden te duiden als een verdeeldheid zaaiende strategie, terwijl andere gebrekkige critici het probeerden af te doen als een teken van wanhoop van het Westen.

Dit is totale hypocrisie als men bedenkt dat Zimbabwe, zelfs toen het regime van beperkende maatregelen op zijn hoogst was, blijvend nut had van vele vormen van interactie met het Westen. Een herverbintenis met het Westen laat zich niet vertalen in neokolonialisme of als een aanval op onze soevereiniteit. Verre van dat. De werkelijkheid is dat het in ons voordeel werkt omdat we zijn gevestigd in de global village.