Hoofdredactioneel commentaar 6-8-2013

De wil van het volk?

Bij gebrek aan een bruikbare kiezerslijst en een geloofwaardige internationale verkiezingswaarnemer, zoals het Carter Institute*, kan niemand met enige zekerheid eerlijk zeggen of de verkiezingen van afgelopen woensdag de wil van het Zimbabweaanse volk weerspiegelden. Een ding staat vast – de getallen kloppen gewoon niet.

En is het niet vreemd dat er geen overwinningsvieringen zijn gehouden door de “winnaars”? Het is alsof ze het zelf niet helemaal geloven. De algehele stemming in het hele land is er een van moedeloosheid. Het lijkt erop dat de wil van het volk helemaal niet heeft gezegevierd.

Wat er gebeurde op 31 juli was een demonstratie van wat er kan worden gedaan door een kleine groep mensen die alles te verliezen heeft en die zich meer dan 30 jaar heeft vastgeklampt aan macht en welvaart. Het was zeker geen populariteitswedstrijd. Het was zeker niet vrij, eerlijk of geloofwaardig.

Gelukkig was het vredig. Herinneringen aan de verkiezingen van 2008 – verbrande en uiteengescheurde lichamen, huilende meisjes en vrouwen die waren verkracht, gezwollen, bloedende voeten en dode lichamen – zaten nog vers in de hoofden van velen.

Intimidatie speelde een grote rol. In de weken voorafgaand aan de verkiezingen en zelfs al in januari toen Mugabe er voor het eerst over begon dat er verkiezingen moesten komen, werden The Zimbabwean en andere onafhankelijke media overspoeld met berichten uit het hele land over dreigingen door traditionele Zanu (PF) leiders, jeugdmilities, leger en politie met een herhaling van het geweld van 2008 als de partij en Mugabe niet zouden winnen.

De Zanu (PF) “overwinning” moet worden bezien in het licht van het volgende: Dit is een land waarin 95% van de bevolking werkloos is; een geschatte 25% leeft en werkt in de diaspora om hun familie thuis van eten en scholing te blijven voorzien; 15% is wees (grotendeels als gevolg van de AIDS-pandemie). Het is daarom tamelijk makkelijk om mensen te kopen – en stemmen.

Allen die in de top van het leger, de politie, de rechterlijke macht en de instantie die verantwoordelijk is voor verkiezingen zitten, zijn uitgekozen, zelfverklaarde Zanu (PF) loyalisten – die door de jaren heen door middel van een goed geleid patronagesysteem zijn beloond met land, landbouwwerktuigen, luxe auto’s, plasma tv’s, diamanten en zakelijke kansen.

Het bureau van de Griffier Generaal werd gebruikt om jonge mensen, vooral in de stedelijke gebieden, hun burgerrechten te ontnemen en om het aantal oude mensen boven de 80 in de plattelandsgebieden te hoog te schatten. Volgens hun eigen cijfers registreerden ze slechts 8 % van degenen in de leeftijdsgroep van 18-30 en 220 % van degenen in de leeftijdsgroep van boven de 80.

De volkstelling van 2012 stelde vast dat er 13 miljoen Zimbabweanen zijn – waarvan er drie miljoen buiten het land verblijven. Het bureau van de Griffier Generaal beweerde dat 6,2 miljoen zich lieten registreren om te stemmen. Dit is gewoon onmogelijk aangezien  tenminste tweederde van de bevolking onder de 18 is.

De MDC en het maatschappelijk midden hebben duizenden voorbeelden van onmogelijke aantallen vastgelegd. Zelfs Jonathan Moyo** gelooft de resultaten niet.

Zanu (PF)’s overwinning is leeg. Ze hebben geen beleidsvisie over het doen herleven van onze noodlijdende economie en het weer aan het werk krijgen van de bevolking  van Zimbabwe. Het afpakken van mijnen en bedrijven van hun rechtmatige eigenaars gaat dit probleem niet verhelpen – alleen maar verergeren.

*Carter Institute: Amerikaanse organisatie voor mensenrechten, vrede en democratie, naamgever hiervan is oud-president Jimmy Carter.

**Jonathan Moyo:  woordvoerder van Zanu (PF) en voormalig minister van informatie, vert.