Hoofdredactioneel commentaar 1-10-2013

Wie zal het land te eten geven?

De eerste regens zijn al gearriveerd. Maar het lijkt erop dat er niet veel gebeurt aan voorbereiding om onszelf te voeden. Ondanks het feit dat we ervoor zijn gewaarschuwd dat tegen het eind van het jaar meer dan 2 miljoen mensen voedselhulp nodig zullen hebben, is er nog steeds geen regeringsstrategie om met deze situatie om te gaan.

We moeten dit wel hebben zien aankomen. Tijdens het afgelopen seizoen, hoewel er onregelmatige regens waren in sommige delen van het land, werd de situatie flink verergerd door het kritieke tekort aan grondstoffen. Nog erger was het feit dat een belangrijk gedeelte van het beste landbouwgebied waar de regens in het algemeen adequaat zijn niet bruikbaar was als gevolg van het snel in elkaar gestoken land “hervorming” programma.

Op dit moment overleven honderden huishoudens in provincies als Masvingo, Midlands, Manicaland, Matabeleland Zuid en Matabeleland Noord met slechts een maaltijd per dag. Dit zijn de gewesten die het hardst zijn getroffen  door schrale oogsten. De voedselprijzen zijn omhooggeschoten door de heersende schaarste.

Het is van groot belang dat boeren, gemeenschappelijk en opnieuw gevestigd, nu hulp krijgen – aan het begin van het seizoen en niet halverwege. In plaats van plannenmakerij op het laatste moment hebben we een lange termijn  plan nodig.

Vanwege het beleid dat is ingesteld tijdens 30 jaar Zanu (PF) bewind is het de verantwoordelijkheid van de regering geworden te garanderen dat de natie te eten heeft. Er is een afhankelijkheidssyndroom geschapen door de beknotting van commerciële agrarische activiteiten en het instellen van een ingewikkeld en overkoepelend begunstigingssysteem.

Wij dringen er bij de Minister van Landbouw en zijn team op aan breedvoerig te beraadslagen en te komen met een lange termijn ontwikkelingsplan voor de landbouw. Een land dat zijn bevolking niet kan voeden kan het niet hebben over soevereiniteit.

Het volstaat voor de regering niet langer alleen over deze dingen te spreken. Het volk eist actie.  Toen onlangs de wereldleiders elkaar ontmoetten in New York om de Millennium Ontwikkelingsdoelen – waaronder een hoofdpunt het uitroeien van honger is - te bespreken, was het pijnlijk om te zien dat Zimbabwe niets te bieden had.

Alweer was de vertoning van President Robert Mugabe op dit wereldpodium tenenkrommend. Hij had niets te melden  behalve het herhalen van zijn voorspelbare beledigingen richting de Britse en Amerikaanse regeringen. Om de zaak nog erger te maken werd hij vergezeld door zijn vrouw, kinderen en talloze aanhangers – alles op kosten van de toch al overbelaste Zimbabweaanse belastingbetaler.