Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Hoofdredactionele commentaren uit The Zimbabwean

vertaald door Paul Bogaert

 


Hoofdredactioneel commentaar 21-1-2014

 

Salarisverhoging: voorzichtigheid geboden

 

Het lijdt geen twijfel dat ambtenaren, net als werknemers in de publieke sector salarisverhoging moeten krijgen in lijn met de kosten van goederen en diensten. In het ideale geval zouden salarissen in de publieke sector moeten worden verhoogd overeenkomstig met de armoedegrens.

 

Het kan niet worden betwist dat de duizenden in dienst van de regering zich alle moeite moeten geven om rond te komen. Zij vinden het moeilijk om de huur te betalen, boodschappen te doen en hun kinderen naar school te sturen. Zij hebben ook grote moeite met medische nota’s en het kwijtschelden van geld aan afhankelijke mensen die het al net zo moeilijk hebben. In het licht hiervan zou een verhoging van salarissen heel zinnig zijn.

 

Terwijl onderhandelingen tussen regering en ambtenaren nog steeds voortgaan en vastliepen door onenigheid over de vraag of men werknemers in de publieke sector in lijn met de armoedegrens moet schadeloosstellen, is het voor de werkers zaak voorzichtig te zijn.

 

Het is niet altijd zo dat een salarisverhoging het gewenste resultaat oplevert ter compensatie van de werkers. Als we terugkijken is er sprake geweest van een tendens van een prijsspiraal. In het verleden, als ambtenaren salarisverhoging kregen, verhoogden groothandelaren en detailhandelaren ook de prijzen voor hun koopwaar. In werkelijkheid stegen de prijzen harder dan de salarisverhoging, met als gevolg dat niemand er beter van werd – los van de hebzuchtige detailhandelaren, natuurlijk.

 

Ervan uitgaand dat we niet in de knoei zouden raken in een sfeer van hyperinflatie, zoals in het verleden het geval was, omdat we in een gedollariseerde* economie werken, zouden de gevolgen toch pijnlijk kunnen zijn.  Zo zou een ambtenaar die $ 200 betaalde voor twee kamers,  uiteindelijk  $ 350 betalen, terwijl vervoer, voedsel, brandstof en lonen omhoog zouden gaan.

 

Dit zou de regering geen keus laten dan het opleggen van prijscontroles. Zoals we in het verleden hebben gezien hebben prijscontroles een verzwakkend effect op de economie – wat de zaken voor iedereen erger maakt. Ze leiden tot tekorten in koopwaar en veroorzaken kunstmatige prijsstijgingen omdat goederen hun weg vinden naar de zwarte markt. Dit zou op zijn beurt de noodzaak scheppen van verdere salarisverhogingen en mogelijke industriële actie die de stabiliteit en de economie in het algemeen verstoort.

 

Onnodig te zeggen dat de private sector reageert op bewegingen in de publieke sector, waarbij niet-gouvernementele werknemers er een voorbeeld aan zouden nemen en zouden aandringen op forse salarisaanpassingen.

 

Dit scenario kan alarmerend klinken als men bedenkt dat de gedollariseerde  economie anders werkt dan die van de Zim-dollar, die we hebben afgedankt in 2009. Het is echter wijs om heel voorzichtig te blijven als er wordt onderhandeld over salarisverhoging.

 

*gedollariseerd: in 2009 ging Zimbabwe over van de kolossaal geďnflateerde Zim dollar naar de US dollar, vert.