Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Hoofdredactionele commentaren uit The Zimbabwean

vertaald door Paul Bogaert

 


Hoofdredactioneel commentaar 11-3-2014

 

Geef corrupte politiemensen aan

 

De Zimbabweaanse politie heeft zich door de jaren heen  een onbenijdenswaardige reputatie bezorgd als een van de meest corrupte instellingen in de regio – een zeer pijnlijke realiteit, als men bedenkt dat de uitvoerende macht geacht wordt de waakhond van de maatschappij te zijn.

 

Corruptie binnen de uitvoerende macht heeft zich in vele hoedanigheden geopenbaard, waaronder het aanpakken van steekpenningen van criminelen en advocaten, diefstal en vernietiging van opsommingen van op de rol staande zaken, onredelijke druk op verdachten en, in sommige gevallen, het oogluikend toelaten van het plegen van misdaden.

 

Misschien vindt een van de bekendste vormen wel plaats op de wegen, waar politieambtenaren vele manieren hebben bedacht om steekpenningen af te dwingen van openbare transportondernemers en gemotoriseerd verkeer.

 

Hoewel de politie hun eigen informatie omtrent het arresteren van in overtreding zijnde agenten naar buiten heeft gebracht, is deze plaag nog steeds wijdverbreid, en er moet een stevige strategie worden aangenomen om die te beteugelen. Het instellen van ondergrondse agenten die gekonkel in de gaten houden is aan te bevelen, maar heeft zijn beperkingen, aangezien degenen die de bewakers moeten bewaken ook een neiging tot beunhazerij in corrupte zaakjes hebben en misschien wel worden overgehaald om hun collega’s te beschermen – tegen betaling uiteraard.

 

Nodig is een methode die garandeert dat degenen die waken over mogelijke en bestaande corruptie niet kunnen worden besmet, en is er een betere manier dan gebruik te maken van het publiek dat altijd aan het kortste eind trekt?

 

We moeten een systeem opzetten waarbij publieksleden misstanden openbaar kunnen maken – misschien zelfs voor een materiële beloning – bij gevallen van corruptie.

 

Als het de hoogste rangen ernst is met het bestrijden van corruptie, zoals ze – in het bijzonder de laatste tijd – beweren, dan zouden ze zich moeten beraden over een mechanisme van aangifte. Dit zou de vorm moeten hebben van  publieksmotivatie om informatie bij een speciaal bureau aan te geven – vanwaar er onmiddellijk tegen wordt opgetreden.

 

Er moeten toegankelijke hotlines komen die door aangevers kunnen worden gebruikt om informatie door te geven. Agententeams moeten worden gestationeerd bij zowel het hoofdbureau van politie als bij diverse bureaus in het land die klaarstaan voor een onmiddellijke reactie. Ondergrondse mobiele eenheden zouden moeten aansluiten aan dit communicatienetwerk en hun ronde moeten doen, speciaal op de wegen.

 

Om dit te laten slagen moet de politie een begin maken met een nationale bewustzijnscampagne die de mensen uitlegt hoe ze informatie moeten doorgeven.