Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Hoofdredactionele commentaren uit The Zimbabwean

vertaald door Paul Bogaert

 


Hoofdredactioneel commentaar 29-4-2014

 

Makkelijk praten, meneer de President

 

Bij de officiële opening van de Zimbabwe Internationale Handelsbeurs (ZITF) in Bulawayo afgelopen vrijdag betreurde President Robert Mugabe de armoedige dienstverlening. Hij sprak afkeurend over de staat van onze wegen, waarvan hij zei dat die verantwoordelijk waren voor vele doden, en ook over de waterkwaliteit, naast andere gebreken.

Er valt niets te vieren met deze verklaringen. De situatie is al meer dan een decennium zo. Duizenden van degenen die nu teenagers zijn werden geboren toen deze dienstverleningscrisis er al was en het is moeilijk voor hen te geloven dat dingen normaal kunnen zijn in Zimbabwe. Miljoenen van ons zijn eraan gewend vuil water te drinken, als we al water uit onze kranen kunnen krijgen, te leven met vuilnis dat niet wordt opgehaald en met poelen van rioolwater dicht bij onze huizen, en te sterven in het ziekenhuis omdat er geen medicijnen zijn.

Het eerste wat Mugabe zich had moeten afvragen voordat hij het over ondeugdelijke dienstverlening had is: wie is hiervoor in de eerste plaats verantwoordelijk? Eens was Zimbabwe een lichtend voorbeeld in Afrika.

Onze steden waren schoon en we hadden nooit problemen met water- en elektriciteitstekorten. Velen in het werelddeel waren jaloers op ons vanwege onze gevarieerde en goedlopende economie.

Maar in de late jaren ’90 begonnen dingen te verslechteren. Ons geld verloor aan waarde, er werd beleid aangenomen dat schadelijk was voor economische groei en gezondheid, in het bijzonder het onverstandige landherverdelingsprogramma, en Zimbabwe werd een pariastaat door schandelijke mensenrechtenschendingen. Wie was daarvoor verantwoordelijk?

Beperkende maatregelen werden alleen in 2003 ingesteld door de USA en de EU en ze raakten enkel Zanu (PF) functionarissen en hun meest nabije kameraden. Er waren geen “sancties” in 1997 toen oorlogsveteranen giften kregen om de economische neergang te compenseren. Er waren geen beperkende maatregelen toen Mugabe eenzijdig troepen stuurde naar de Democratische Republiek Congo, waarbij hij de nationale begroting uitkneep en de economische teruggang verergerde.

Het lijdt geen twijfel dat hij en Zanu (PF) in hoge mate schuldig zijn aan de treurige staat waarin we ons nu bevinden. Toch klonk het tijdens de ZITF-beurs alsof de schuld ergens anders ligt. In plaats van te klagen over de talloze problemen die zijn lange machtsperiode thans voor ons heeft veroorzaakt, zou hij ons moeten vertellen wat zijn regering heeft gedaan om de situatie te corrigeren.

Wat de Zimbabweanen willen horen is goed nieuws, niet de slechte zaken waarmee we al zolang hebben geleefd. Praten is makkelijk, we willen daden.