Hoofdredactioneel commentaar 26-5-2015

Zo helder als modder

De rechtszaak in Hong Kong, met aan de ene kant de Mugabes en aan de andere een Chinese zakenman markeert het duistere reilen en zeilen achter de schermen.

Het laat duidelijk zien hoe ingewikkeld, corrupt en ondoorzichtig de scheidslijnen zijn tussen wat de regering toebehoort en wat privébezit is. De scheidslijn die overheidsbezit afzondert van regeringspersonen is zo helder als modder.

Aanvankelijk hoorden we dat het huis in Hong Kong werd gehuurd voor de presidentiële familie terwijl Bona* op de universiteit was. Vermoedelijk was het dus hun bezit. Vervolgens hoorden we dat het een regeringswoning was. Waarom werd die dan gebruikt voor zo’n persoonlijk doel? Nu blijkt dat het onroerend goed op naam staat van de man uit China en dat hij beweert de eigenaar te zijn. Dus aan wie werd het geld betaald – en waarom?

De Mugabes en de regering beweren dat het onroerend goed gekocht werd als deel van een “geheim project”. Werkelijk? Hoeveel andere “geheime projecten” zijn er dan? Is er misschien een “geheim project” in Maleisië of Singapore waar de eerste familie ieder jaar een aanzienlijke hoeveelheid tijd doorbrengt?

Men kan zich afvragen: wat voor nut heeft dit “project” voor de natie en het volk van Zimbabwe? Is het geld dat aan deze woning is uitgegeven deel van de van de belastingbetalers afkomstige miljoenen dollars in het presidentiële “slush fund”**  budget dat nooit nauwkeurig is onderzocht door de Auditeur-generaal?

Deze zaak is een typisch voorbeeld van wat er gebeurt als er geen verantwoordelijkheid wordt genomen. Het lijkt erop dat dit gebrek aan verantwoordelijkheid zich heeft uitgebreid tot ministers – die activa van de overheid gebruiken alsof het hun eigen particuliere bezit zou zijn.

Onlangs was er de zaak van de Minister van Toerisme, die meende dat hij recht had op nog een andere luxe regeringsauto voor persoonlijk gebruik omdat die was gekocht vanwege een grote conferentie in Victoria Falls. Hij voelde zich gerechtigd deze toe te voegen aan zijn persoonlijke vloot van overheidsvoertuigen. Helemaal geen schande! – terwijl ambtenaren vechten voor vervoer om hun werk te doen.

Walter Mzembi*** is zeker niet de enige schuldige. Vele anderen hebben voertuigen van staatgerelateerde instellingen gevorderd voor eigen misbruik.

Zimbabweanen over de hele wereld zullen met ingehouden adem naar deze rechtszaak kijken. Hier staan onze bezittingen op het spel – gekocht met ons belastinggeld.

*Bona, Oudste zoon van Robert en Grace Mugabe (1990).

**slush fund, lett. blubberfonds, benaming voor onethisch gebruik van publieke/belasting-gelden.

***Walter Mzembi, de Minister van Toerisme, vert.