Hoofdredactioneel commentaar 29-5-2007

Met verkiezingen binnen 10 maanden voor de boeg bereidt het Mugabe regime zich voor om voedsel te gebruiken als zijn ultieme verkiezingswapen – samen met verschillende andere manipulatiemiddelen.

Met een nagenoeg vernietigde landbouw door de chaotische en corrupte roof van land en wijdverbreide werkloosheid van ongeveer 80% kan de meerderheid van de Zimbabweanen zichzelf niet van voedsel voorzien.

Zelfs de kosten van basisvoedsel, een maïsmaaltijd, vallen buiten ieders bereik met uitzondering van een klein percentage. Een slecht regenseizoen in de zuidelijke helft van het land, samen met wijdverspreide tekorten aan maïs en kunstmest heeft de situatie verergerd.

Niemand houdt nog van Zanu (PF). De partij houdt enkel nog stand door een systeem van begunstiging. Omdat wijdverbreide corruptie en economisch wanbeleid hun tol eisen van de ooit levendige en gevarieerde economie, wordt de koek steeds kleiner en kleiner. Er ontstaat steeds minder ruimte om partijaanhangers van voedsel te blijven voorzien.

Maar er worden nog steeds snode plannen gesmeed en er worden kostbare buitenlandse valuta uitgegeven om voedselvoorraden veilig te stellen die worden gebruikt om met name plattelandsgemeenschappen om te kopen om toch vooral op Zanu (PF) te stemmen.

De internationale gemeenschap heeft bij vele gelegenheden te kennen gegeven bereid te zijn de lijdende bevolking van Zimbabwe te helpen. Dit is hun kans.

Het Mugabe regime moet niet worden toegestaan om voedsel voor stemmen te gebruiken. De meerderheid van de Zimbabweanen is ondervoed, velen zijn ziek. Daardoor zijn ze uitermate gevoelig voor deze brute werkwijze, die in het verleden zo doeltreffend door Zanu (PF) is gebruikt.

De slotsom is dat de internationale gemeenschap voedselhulp kan en moet verschaffen aan deze mensen – zonder te  aanvaarden dat deze langs de officiële kanalen moet verlopen.

De zaak wordt weliswaar hiermee getart – maar dit is toch zeker niet onoverkomelijk?

Kerken en burgergroeperingen zijn nog steeds werkzaam in het gehele land. Zij komen het meest in aanmerking om de voedselvoorziening eerlijk af te handelen. Natuurlijk zal het regime zich hiertegen verzetten met retoriek tegen het Westen, bureaucratische maatregelen en vele andere belemmeringen.

De internationale gemeenschap moet geen nee als antwoord accepteren. Er moet druk worden gezet op de SADC leiders om Mugabe te dwingen tot het toestaan van onafhankelijke voedselverdeling. Dit is een morele aangelegenheid.

Een heel land kan niet langer het mes op de keel worden gezet door één man. Kinderen mogen niet worden uitgehongerd, hun opgroeien mag niet worden belemmerd, hun gezondheid mag niet levenslang in gevaar worden gebracht vanwege de politieke kuren van een tiran.

Wij verwachten in het bijzonder van de kerken dat zij zich hierover eenstemmig uitspreken, met zeer luide stem.