Wim Lavrijsen

In oorsprong verbonden

15 kunstenaars uit Reusel-De Mierden

 “Ik kan alleen naar de wereld kijken via mijn geliefden. Wat me dierbaar is, bepaalt mijn blik. Ook in artistiek opzicht.”

Karakteristiek van het werk

Op alle plekken in de wereld heeft hij geëxposeerd. Op tal van plekken in de wereld heeft hij gewoond. Talloze indrukken van de meest uiteenlopende culturen heeft hij opgedaan. En toch, zo lijkt bij een eerste vluchtige beschouwing, reikt Nico Vrielink ons in zijn werk slechts één artistiek thema aan: de beeltenis van zijn echtgenote Jeane, de vrouw die hij in 1985 in Singapore leerde kennen.

Lijkt! Want het beeldend werk van de man die op 21-jarige leeftijd zijn geboortedorp Reusel vaarwel zegt, zit veel genuanceerder in elkaar. Inderdaad: niet kan worden ontkend dat in verreweg de meeste tekeningen en schilderijen van Nico Vrielink zijn vrouw Jeane de beeldbepalende figuur is. Maar vooral in zijn recentere werk laat de kunstenaar ook tal van andere beeldmotieven zien: de vergankelijkheid van het leven (het overlijden van zijn ouders), de kwetsbaarheid van opgroeiende kinderen, de kracht van de stier of dreigende internationale agressie.

Over deze ontwikkeling zegt hij: “Toen Jeane in mijn leven kwam, raakte mijn bestaan geheel overheerst door de liefde. Ik voelde een balans, een goedheid die ik via mijn werk wilde uitstralen. Dus kreeg zij een centrale plek in mijn werk, en die heeft ze nog steeds. Maar behalve de liefde kent het leven allerlei andere emoties die je volledig in beslag kunnen nemen. De dood van je ouders. De ziekte van je kinderen. De angst om wat hen kan overkomen. Ook die dingen heb ik meegenomen in mijn werk. Door dat te doen heb ik ontdekt dat ik alleen naar de wereld kan kijken door de ogen van mijn geliefden. Zij bepalen mijn blik. Dat kun je een beperkt blikveld noemen. Ik zie het liever als een intense, een indringende kijk op de wereld. Eentje die met mijn diepste wezen verbonden is.”

Het beeld van de one issue painter klopt dus niet. Velerlei onderwerpen uit het gevoelsleven komen in Vrielinks werk aan bod. En bovendien: al bleef het werk beperkt tot één thema, wat dan nog? Sinds wanneer worden de artistieke kwaliteiten van een beeldend kunstenaar bepaald door de onderwerpen die hij kiest? Gelukkig zijn het enkel schilderkunstige criteria die antwoord kunnen geven op de vraag of een werk kwaliteit heeft.

Met deze constatering komen we veel dichter bij de ware kracht van Vrielinks werk. Met zijn vakkundig  opgezette ‘snelle lijnen’ en zijn ietwat academische aanpak die van donker naar helder gaat, lijkt hij de toeschouwer naar een modern, jachtig bestaan te leiden. Maar ook dit is slechts de oppervlakte. In werkelijkheid gebeurt er iets veel fundamentelers: via Vrielinks schilderkunstige technieken wordt de kijker deelgenoot gemaakt van een indringende en serene stilte. Een stilte die hem dwingt zijn eigen positie te bepalen: waar sta ik in het leven?

Wie dit weet te bereiken met een doek, wat olieverf en een paar penselen, beschikt over bewonderenswaardige artistieke krachten. Overigens: in het geval van Nico Vrielink weet de internationale kunstkritiek dit al decennialang.

Relatie met Reusel-De Mierden

“Ik ben geboren in de boerderij van mijn opa aan de Turnhoutseweg. Later kwam daar een burgerwoning voor te staan en daar ben ik tot mijn 21^ste blijven wonen. Mijn vader was een glasblazer die oorspronkelijk uit Drente kwam. En hoewel mijn moeder een echte Reuselse was, voelde ik me als kind toch soms een buitenbeentje. Vaak had ik bij vriendjes geen aansluiting. Dat had met de afkomst van mijn vader te maken, maar misschien nog wel meer met zijn ietwat calvinistische levenswijze. Alles moest precies op uur en tijd. Ik heb dat als beklemmend ervaren.”

“Toch was het mijn vader die zag dat ik wel een beetje kon tekenen en die me in Arendonk aanmeldde bij de Academie. Maar het was helemaal niet zijn bedoeling dat ik kunstenaar zou worden. Het was zijn droom dat ik onderwijzer zou worden. Dus heb ik na de havo de Pedagogische Academie gevolgd. Drie maanden heb ik voor de klas gestaan en toen wist ik zeker dat ik met tekenen en schilderen verder wilde. Ook wist ik toen dat ik in Reusel niks meer te zoeken had. Ik had andere mensen met andere opvattingen ontmoet en voelde dat dat dorp voor mij te klein geworden was. Overigens sta ik daar nou veel neutraler in: ik zou hier niet terug willen keren, maar ik zet me er ook niet tegen af.”

(2938}

No title

Olieverf en houtskool op linnen

120 x 120 cm