Luc Huijbregts maakt ruimtelijk werk. Toch ligt de basis op het platte vlak: in de tekeningen die van zijn hand afkomstig zijn. Luc: "De houten beelden die ik maak komen rechtstreeks voort uit mijn dagelijkse tekeningen. En die, op hun beurt, vinden hun oorsprong in de dingen die ik in de werkelijkheid zie." Volgens de in Spanje woonachtige beeldhouwer is de kiem van zijn speurtocht naar de dingen uit de werkelijkheid gelegen in het leven zelf. "Elke lijn op papier is het zoeken naar de essentie van de zichtbare werkelijkheid. Wanneer ik vervolgens mijn beelden maak, probeer ik deze werkelijkheid terug te brengen tot het minimale dat nodig is om haar essentie weer te geven."

Meestal verloopt dit proces niet vloeiend. Soms heeft het meer van een worsteling. "De concepten blijven ronddraaien in mijn gedachten. Een enkele keer raken ze als vanzelf gestileerd, maar meestal moet ik ze eerst in een andere context plaatsen voordat het tot resultaat leidt. Of, anders gezegd: tegen een ander licht houden. Dat gebeurt wel steeds volgens de regels van de beeldhouwkunst. En als deze regels niet blijken te functioneren, dan zet ik gewoon alles op zijn kop. Ik verander de verhoudingen, haal iets weg of voeg iets toe - net zo lang tot er een nieuwe ziel ontstaat die tot mij spreekt."

In oorsprong werkte Luc Huijbregts vooral met abstracte vormen. Maar gaandeweg is de figuratie belangrijker geworden. "Ik wilde een bepaalde beeldtaal ontwikkelen en daar had ik de figuratie voor nodig. De abstractie voldeed niet meer aan mijn eisen. Delen van een menselijk lichaam zoals een hoofd, benen en armen, of zelfs vormen uit het landschap kunnen veranderen in volumineuze vormen waaraan iemand niet meteen een betekenis geeft." Volgens Luc Huijbregts zijn deze vormen geen losse flarden en worden ze door hem zeker niet illustratief gebruikt. "Ik onderzoek hun plaats in de totale compositie en vaak zijn ze hooguit nog te herkennen in een contour die tot het essentiële is teruggebracht."

Heel bewust laat de beeldhouwer allerlei details weg: zij zouden alleen maar de aandacht afleiden. Hij wil met minder méér bereiken. Behalve het ontbreken van details draagt ook het kenmerkende kleurgebruik - kobalt blauw, karmijn rood en metallic goud worden vaak aangetroffen - ertoe bij dat de kijker zijn aandacht vasthoudt en zich blijft concentreren op de essentie. Door de strakke, gesloten contouren en het egale kleurgebruik lijken de beelden in eerste instantie ietwat statisch over te komen. Maar dat is allerminst het geval, zo blijkt bij nadere beschouwing. De beelden zijn een en al beweging. De kunstenaar weet dit te bereiken door het contour te accentueren met honderden gegraveerde lijntjes in het malse lindehout, waardoor het beeld een bijzondere, haast vloeiende, textuur krijgt. Luc Huijbregts brengt de lijntjes aan met een vlijmscherpe, v-vormige guts. Wanneer hij daarmee bezig is heeft hij even iets van de Kempische boer die met zijn ploeg rechte voren door de grond trekt. Maar ook het Spaanse element openbaart zich, want "door de vereenvoudiging groeit de emotionele geladenheid en gaat de gegraveerde huid trillen als een Spaans landschap in de zinderende hitte."

Wanneer de kijker deze dingen ervaart, staat hij niet ver meer af van een nog grotere beloning: doordringen tot de wereld achter de gegutste huid. Hij treft er een donkere ruimte aan die niet makkelijk te doorgronden is, maar die een ‘bezoek’ meer dan waard is. Want het is de plek waar de ziel verborgen ligt."

"Ik ben in Reusel geboren en opgegroeid. Ik bezocht er de Sint Jozefschool en kreeg les van de fraters die tevens mijn buren waren. Ik speelde er op straat, op het schoolplein en op de plek ertegenover, waar toen nog bomen stonden. De zomervakantie bracht ik door in Postel. Vanaf de vijfde klas lagere school ging ik op zaterdag naar de tekenacademie in Arendonk. Op de middelbare school in Eersel kreeg ik les van Ben Hens met wie ik later verscheidene exposities had. Hij stimuleerde mij om in Tilburg naar de Akademie voor Beeldende Vorming te gaan."