Het is bepaald niet de kortste weg die Marion Dortmans bewandelt om in de wereld van de kunst uit te komen. Een min of meer zeker bestaan als kapster op het vertrouwde Limburgse platteland zegt ze vaarwel om op ietwat latere leeftijd te beginnen aan de Academie voor Kunst en Industrie in Enschede. Marion: "Dat was geen makkelijke stap. Toch was ik blij dat ik dat kappersvak achter me kon laten, want daar draaide ik elke dag hetzelfde riedeltje af. Nu kon ik aan de slag met allerlei creatieve zaken, dingen die ik van thuis uit had meegekregen, maar waarvan ik lang dacht dat ik er niks mee kon. Gelukkig pakte het positief uit. Ik kreeg in Enschede de tijd van mijn leven."

Toch had dat zijn tijd nodig. "In het begin voelde ik me door mijn medestudenten bekeken als het onschuldige modemiepje dat te netjes gekleed was en dat bovendien een Limburgs accent had. Ook van de kant van de docenten voelde ik een zekere druk; alsof ik voortdurend moest bewijzen dat ik de nieuwe vrijheid aankon. Uiteindelijk hebben deze dingen me alleen maar extra motivatie gegeven."

Behalve een versterkte motivatie was er in die dagen nog iets anders aan de hand. Een concrete aanleiding gaf Marion Dortmans de overtuiging dat de gekozen weg richting beeldende kunst rijke mogelijkheden kon bieden. Ze las Het Parfum van Patrick Süskind, een roman waarin - tegen de achtergrond van het 18^e eeuwse Parijs - ziekte en verderf, erotiek en schoonheid, kruiden en geuren op een bizar-romantische manier gemixt worden. Marion: "Süskind zoog me mee in z’n bizarre wereld. Een wereld die ik niet meer wilde loslaten. Zoals hij schreef, zo wilde ik schilderen." Bij haar afstuderen (richting theatervormgeving) komt ze met een uitwerking van dit voornemen. In een leegstaande kelder van het Enschedese ziekenhuis presenteert ze een op Het Parfum gebaseerde installatie waarin de vervaardiging van schilderijen en kostuums, en de uitbeelding van verhalen onder één noemer worden samengebracht. De afstudeeropdracht wordt met enthousiasme ontvangen; Marion Dortmans weet dat ze op de goede weg zit - en Patrick Süskind verdwijnt niet meer uit haar leven.

De beeldende kunst doet dat wel, althans voor een tijdje. Beslommeringen rond werk en huisvesting en ook de geboorte van haar twee kinderen halen haar weg van het pad dat zo veel perspectief leek te bieden. Gelukkig hervindt ze zich. In 1998 in Lage Mierde neergestreken, ervaart ze de rust om haar artistieke gaven verder te ontplooien. Op een ondergrond van houten panelen of stevig papier laat ze haar picturale wereld tot ontwikkeling komen - laag na laag, in olieverf of acryl. In een spel van vormen, kleuren en textuur ontstaat een atmosfeer van geuren en rottigheid die zich nadrukkelijk aan je opdringt. Niet via de neus, maar via de ogen. Soms is de verwijzing naar Het Parfum voelbaar, soms is een uit een oude medische encyclopedie geplukte Latijnse term het enige vage aanknopingspunt.

Marion: "Natuurlijk, Het Parfum is ontegenzeggelijk mijn inspiratiebron. Maar dat betekent niet dat ik dat boek in beeld wil brengen. Ik wil alleen maar iets doen met het gevoel dat dat boek mij heeft opgeleverd. Met zaken als gelaagdheid, structuur en het aanbrengen van een oude huid wil ik tot een schilderij komen dat op zichzelf staat. Dat het kan doen zonder een verhaaltje. Maar dat wel, naar ik mag hopen, een nieuwe betekenis meegeeft."

"Geloof het of niet, maar voordat mijn man in 1996 een baan kreeg in Lage Mierde, hadden wij nooit van dat dorp gehoord. En toen we besloten er te gaan wonen, kregen we te horen: doe dat toch niet, ze hebben er niet eens een supermarkt. Nou, nooit spijt van gehad. We hebben er acht fantastische jaren gehad. Onze kinderen hebben behoorlijk heimwee gehad toen we in 2006 in Limburg gingen wonen."