Pas jaren nadien wordt het voor Lianne de Lepper duidelijk: het overlijden van haar vader is van grote invloed geweest op de ontwikkeling van haar kunstenaarschap. Ze was tien toen het gebeurde. Lianne: "Achteraf stel ik vast dat op dat moment mijn kind zijn is opgehouden. In de jaren daarna ben ik aan een soort zoektocht begonnen om die verloren kinderwereld terug te vinden."

Het gaat wat ver om te beweren dat de aanmelding van Lianne de Lepper bij de Academie voor Kunst en Vormgeving in ’s-Hertogenbosch - nadat het Hapertse meisje eerder de mavo in Bladel en de middelbare detailhandelschool in Eindhoven had afgerond - rechtstreeks voortvloeit uit haar streven haar kinderwereld terug te vinden. Wel echter kan men stellen dat dit streven haar een onmetelijk rijke fantasiewereld heeft opgeleverd. En in het verlengde daarvan: dat deze fantasiewereld het fundament van haar kunstenaarschap is geworden.

Lianne de Leppers zoektocht speelt zich grotendeels af in haar eigen belevingswereld. Maar ook letterlijk trekt ze erop uit om het kind in zichzelf te (her)ontdekken. Zo maakt ze een studiereis naar het Spaanse Valencia en bezoekt ze de verre Noorse eilandengroep de Lofoten. Vooral het Scandinavische platteland maakt veel indruk op haar. Om, net als Niels Holgersson, gezeten op een gans door het luchtruim te kunnen trekken, lijkt haar een ware vorm van geluk.

Tijdens haar opleiding in ’s-Hertogenbosch, de stad waar ze van 1992 tot 2005 woonde, komen lijntjes samen. Ze volgt de richting ‘beeldhouwen monumentaal’, maar vindt in het boetseren van klassieke portretten weinig uitdaging: "Dat lijkt me meer iets voor als ik tachtig ben." Liever ‘boetseert’ ze de ruimte. Met het bijeenbrengen van tweedehands spullen als lampenkappen, gedroogde bloemen, takken, tapijten en speelgoed, zonodig aangevuld met zelf geboetseerde gipsen koppen en fantasiehuisdieren als Sammy en Bronsje creëert ze haar eigen authentieke kunstzinnige landschap. Een landschap dat in eerste instantie ietwat rommelig oogt, maar dat de toeschouwer weldra alle vertrouwen en geborgenheid schenkt. Een veilige wereld waarin de fantasie alle kansen krijgt.

Tijdens haar opleiding begeeft Lianne de Lepper zich op nog een tweede artistieke weg: de grafiek. Aanvankelijk een tikkeltje vrijblijvend als bijstudie, maar na verloop van tijd vol overgave. Lianne: "Ik ontdekte dat ik met een guts, een stuk linoleum en een pers een vertaling kon geven van de gevoelens die mij bij het boetseerwerk bezighielden." Het is een vertaling die door kenners herkend en gewaardeerd wordt: in 1996 wint Lianne de Lepper de prestigieuze Royal Nederland Grafiekprijs. Het geldbedrag dat eraan verbonden is, stelt de jonge kunstenares in staat een eigen pers aan te schaffen. En daarmee de productie ‘veilig te stellen’ van nog meer grafiek - lino’s die, net als haar installaties, de toeschouwer meenemen naar een speelse droomwereld waar het goed toeven is. Omdat het er warm, veilig en mooi is. Maar vooral: omdat er artistieke kwaliteit te ervaren valt.

"Tot mijn 21^ste woonde ik in Hapert. Dat was al geen centrum van cultuur, maar om een of andere reden vond ik Reusel nog erger. Rauwer en boerser. Misschien wel omdat het helemaal tegen de Belgische grens ligt. In elk geval: toen ik een jaar of twintig was, had ik behoefte om die wereld achter me te laten - te benauwend voor mij. Mijn eerste jaren in Den Bosch heb ik dan ook als een enorme bevrijding ervaren, terwijl het me wel drie jaar gekost heeft voor ik behoorlijk ABN kon spreken."

{3151}

My brains are perfect

(deel uit installatie)

vloerbeeld van diverse materialen

2007