Masja Lauwers: "De academies van Arendonk en Antwerpen vormden voor mij een prima opleiding. Ze kennen een klassieke aanpak met veel theorie en dat heeft mij een stevige basis gegeven. Door eerst te leren hoe het vak in elkaar zit, lukt het je beter goed naar de werkelijkheid te kijken. En pas als je goed hebt leren kijken, kun je bepalen wat je vast wilt houden en wat je wilt laten vallen. Je weet beter wat bij je past en wat niet. Zo althans kijk ik ertegenaan. Ze hadden mij niet moeten loslaten op een of andere wazige academie, dan was ik waarschijnlijk vastgelopen."

Goed weten wat bij je past. Voor Masja Lauwers lijkt het een grondvoorwaarde voor ieder die zich op het pad van de beeldende kunst begeeft. Zelf had ze al vroeg in de gaten dat ze ruimtelijk wilde werken. En dan niet met grote, monumentale beelden, maar met fijnzinnige objecten. Masja: "Ik ben meer van het prutserige. Ik hoef geen groot atelier te hebben, als ik thuis aan de tafel kan werken, ben ik tevreden." Zo kwam ze uit bij de studierichting juweelontwerpen en edelsmeedkunst. Het bleek inderdaad een passende richting: ze studeerde af ‘met grote onderscheiding’ en kon weldra met eerste opdrachten aan de slag.

Bijna altijd is de natuur het vertrekpunt voor Masja Lauwers. Of, beter gezegd: de gevoelens en gedachten die de natuur bij haar oproept. Soms blijven deze beperkt tot een pure, haast kinderlijke verwondering over de organische vormen (zaden, pitten) die ze in de natuur aantreft. Soms ook gaan ze een stap verder: ze nemen haar mee naar haar zelf gecreëerde fantasiewereld, boordevol sprookjes die erom schreeuwen ‘verteld’ te worden – niet in woorden, maar in beelden.

Hoe de gevoelens en gedachten zich ook aandienen, steeds plaatsen ze Masja Lauwers voor een artistieke opdracht: uitdrukking geven aan de ‘natuurverschijnselen’ die ze heeft aangereikt gekregen. Die kunnen te maken hebben met rust en verstilling, maar evengoed met beweging en vitaliteit, of chaos en verwarring. Vanwege de veelsoortigheid van de indrukken heeft de innerlijke artistieke opdracht voor Masja Lauwers vaak iets van een reis waarvan op voorhand niet duidelijk is waar deze eindigen zal. Maar waarvan ze hoopt dat het ‘iets bovennatuurlijks’ zal opleveren. Een streven, dat weet de kunstenares evenzeer, dat alleen tot een goed einde te brengen is als ze passend materiaal ter hand neemt en daar een passende vorm bij weet te vinden.

Wat het materiaal betreft, komt ze vaak uit bij zilver. "Dat heeft een praktische reden: het is makkelijk te bewerken. Maar vooral is het materiaal dat goed aansluit bij mijn aardse vertrekpunt, alleen al omdat het geen kleur heeft." De vormgeving laat zich moeilijker omschrijven. Onalledaags, minutieus en complex zijn begrippen die de richting aangeven, maar met de nodige voorzichtigheid gehanteerd moeten worden. Want ze dragen het gevaar in zich dat ze de aandacht afleiden van de authenticiteit van het eindresultaat: karaktervolle sieraden die tegelijkertijd rust en eigenzinnigheid uitstralen.

"De Kempen heb ik altijd een plezierige streek gevonden, met mensen die niet al te moeilijk doen. Maar ik kan niet zeggen dat ik me ooit een echte Reuselse heb gevoeld. Integendeel, op een bepaald moment vond ik het wereldje wel erg klein worden en was ik blij dat ik in Antwerpen kon gaan studeren. Vervolgens ontdek je dat Antwerpen in feite een groot dorp is, met ook allemaal mensen die elkaar kennen. Het prettige van zo’n stad is wel dat je een veel rijker cultuuraanbod hebt, heel veel mooie dingen zijn makkelijk bereikbaar. Van de andere kant: ook dat is relatief, want al gauw werkt het zoals met internet: het aanbod is zo groot dat je een beetje lamgeslagen wordt."