Een oude fabriek. Een verlaten kolenmijn. Een verpauperde arbeiderswijk. Een donker bos.

Het zijn bepaald geen zonnige vakantieoorden waar Marieke Peters naartoe trekt als ze ‘de ruimte’ wil ervaren om inspiratie op te doen voor haar beeldend werk. "Nee, dat klopt. En daar heb ik ook geen behoefte aan. Want het laatste dat ik met mijn werk wil, is mensen pleasen."

Toch is het een misvatting, zegt ze, om te denken dat het enkel somberheid en kilte is waardoor ze zich aangetrokken voelt. "Want hoe desolaat de beelden zich ook aandienen, ze zijn dat allerminst. Het menselijke element is altijd aanwezig. Soms zichtbaar, soms alleen maar voelbaar: je weet dat er op deze plek ooit mensen thuishoorden en je gaat je afvragen wat er met hen gebeurd is. Zo kan iedereen zijn eigen, individuele verhaaltje verzinnen bij mijn beelden. Gelukkig, want met de massa heb ik minder verbondenheid."

Het gegeven dat haar werk ‘verhalen voortbrengt’ is volgens Marieke Peters te danken aan het steeds aanwezige spanningsveld tussen vervreemding en herkenning. Ze geeft het voorbeeld van de foto van een groep vrouwen met een kind in een bladerrijk bos. Eenmaal gepresenteerd in de vorm van een zeefdruk tonen deze bladeren zich niet langer als bladeren, maar als rimpelingen in het water. Het herkenbare beeld krijgt zo iets vervreemdends: pootjebaden in het bos. Marieke Peters: "Door deze vervreemding gebeurt er hopelijk iets met de kijker. Wat dat is, is niet belangrijk. Voor de een zal mijn werk gevoelens van eenzaamheid oproepen, een ander vindt er misschien wel vertroosting in."

Voor al haar werk vormt de foto het vertrekpunt, zegt de kunstenares. "Altijd heb ik een camera bij me. Dan kan ik mijn ruimtelijke ervaringen meteen op beeld vastleggen. Dat kan een lege stoel op een verlaten fabrieksterrein zijn, maar net zo goed een plek in een bos waar de bomen zich als een huis over je heen buigen. Hoe dan ook, vanaf het moment dat ik met de foto aan de slag ga, krijgt dat ruimtelijke een geheel eigen invulling. Er kan iets gaan groeien en soms levert dat de meest absurdistische taferelen op."

Dit artistieke proces van foto naar autonoom beeldend werk, is de voorbije jaren niet altijd langs dezelfde weg verlopen, zegt Marieke Peters. Ze onderscheidt drie fasen. Vlak na haar academietijd schilderde ze vanuit foto’s op doek, wat een enigszins grafisch beeld opleverde. Vervolgens kwamen de lichtobjecten: beschilderde fotoprints op doek waar de toeschouwer naar eigen believen (door een knop in te drukken) een nieuw beeld - en dus: een eigen verhaal - aan kon toevoegen. En als een logische vervolgstap is de kunstenares de laatste tijd bij de zeefdruk uitgekomen, waarbij het beeld van de foto soms op papier, maar soms ook op hout wordt overgezet. "Een heerlijke combinatie. Enkel een foto is veel te clean voor wat ik wil zeggen. Met een zeefdruk wordt er een korreligheid in gebracht die meer beeldende kracht heeft dan zo’n gladde foto. Plotseling kun je ontdekken: hé, zo heb ik het nog niet eerder gezien. En dan kom je dicht in de buurt bij hetgeen kunst misschien wel beoogt: laten zien dat de dingen niet zijn wat ze lijken."

"Na mijn middelbare school ben ik in Den Bosch meteen op kamers gegaan. Geweldig. Toch ging ik in het begin elk weekeinde terug naar Hulsel. Ik had een hoop vrienden met wie ik in contact wilde blijven. Dat is ook gebeurd; ik zie ze nog regelmatig. Overigens zijn het vriendschappen die vooral in het Bladelse uitgaansleven van De Pazzop en De Kraai tot stand zijn gekomen. In het Reuselse discoleven voelde ik me minder thuis."