Wij waren uit ons huis gegroeid en kwamen terecht op de Hopweg, in Tilburg, in wat een doorzonwoning genoemd werd, had vader ergens vernomen, op de voetbalclub waarschijnlijk. Waar anders.

Prima allemaal, voor die zon, dat hij overal door naar binnen kon, wij konden dat niet.

Alleen pa en ma hadden een sleutel van de voordeur, en we mochten niet eens voor aanbellen. Altijd achterom dus, met fiets en al, en wilden we naar boven, naar onze kamer, dan kon dat niet anders dan door de keuken, waar moeder woonde.

Zij was de wachter, als Petrus aan de hemelsluis, en ze waakte over wat er naar binnen gedragen werd.

Zo kwam mijn broer een keer aanstappen, met een draagtas die niets anders verbergen kon dan een nieuwe plaat.

Mogelijk oprecht belangstellend vroeg moeder, met een schilmes in haar hand, of hij iets nieuws gekocht had. Dat had hij zeker, en ze vroeg of ze hem mocht zien. Ze keek, op haar manier geïnteresseerd, vroeg toen of hij goed was, en hoe lief waarschijnlijk ook bedoeld, hier kwam nattigheid van. Het weer verder schillen verhulde gepieker. En het ging feller. Bits. Het ging over hoe vader nu weer in de door haar gewenste banen geleid kon worden.

Het moet Augustus 1969 geweest zijn. Mijn broer had de nieuwe plaat gekocht van Blind Faith, de supergroep die gevormd werd door Eric Clapton, Ginger Baker, Steve Winwood en Ric Grech. De hoes liet een fotografische afbeelding zien van een naakt meisje in een graslandschap, met een vliegtuig in haar handen. Een ontluikend meisje, juveniel. Snel zouden er verhalen over haar de ronde doen. ... Dat zij een dochter was van Ginger Baker, dat zij de groupie was van maar liefst de hele groep...

Pa kwam ’s avonds eens even een kijkje nemen, op onze kamer.

Hij keek, en vond het wel een moeilijke plaat. Voor de kleintjes dan, vooral, wij konden dat al wel aan, dacht hij. Maar toch... Wij mee naar beneden, naar de keuken.

... Moest de kamer niet op slot, piekerde pa dapper hardop, en zo wijs als hij kon. Dat vond moeder pas echt flauwekul, kon zij steeds achter die sleutel aan als ze moest schoonmaken... Kon ze straks met een hele bos sleutels naar boven toe. Mooi niet..! En daarmee was het pleit beslecht. Moeder liet het zijn gang gaan, en pa kon gaan zitten monkelen, voor de televisie.

Niet veel later kregen de broertjes lucht van iets als een moeilijke plaat, en ze waren er als de kippen bij.

De volgende avond al piepte de deur open, en verschenen ze in hun pyjama’s. Of ze die plaat mochten zien.

Was dat verstandig, vroegen wij ons ter plekke af. Is dat wel goed voor kleine apen..?

Ik had geen idee, mij maakte het niet uit, maar mijn broer was wat terughoudender. Hij zag een bui hangen, van de kant van vader uit.

Doe maar niet, besloot hij verstandig, in het belang van zijn plaat. Ga maar lekker slapen, en hij deed de deur dicht. ...Vader is toch al zo’n idioot. Met zijn koude aardappelen met karnemelk. Die moet je niet voeren... Als hij maar niet zou denken dat hij ons gek kon krijgen.

Een paar dagen later kreeg mijn broer in het voorbijgaan van de broertjes te horen dat hij een plaat met tietjes had... haha, tietjes, tietjes... en weg waren ze....

Een half jaar later bleek de hoes van de plaat verdwenen te zijn. De plaat stond er nog, maar in zijn witte ondergoed. We hadden hem al een tijd niet meer  gedraaid, er waren nieuwe verschenen... dus we wisten niet hoelang de hoes al verdwenen was...

Wij zoeken. Maar nee, onvindbaar.

... Zou pa..?

Als dat waar was gingen al zijn voetbalboeken de sloot in.

Nee, die wist van niks... beter op je spullen letten...

Bij onze grote uittocht uit Tilburg, de verhuis naar Sprundel, wij met zijn allen, 10 man sterk, en de 400 vogels van mij vader voorop, kwam de hoes pas weer tevoorschijn. Hij was achter een kast terechtgekomen bij de broertjes op de kamer. Hoe dat nou kon? Er zat een touwtje aan vastgeplakt, zodat hij van achter de kast uit naar boven gehesen kon worden, als het donker was. Touwtje was echter naar beneden verdwenen, en de tietjes waren noodgedwongen prijsgegeven aan de vergetelheid.