Veel spruiten op ons bord, dat wel, maar verder hadden wij nergens veel van, in die tijd. Goeie plaatjes waren helemaal moeilijk te krijgen, en bovendien was vader er niet gek op. De muur moest gaaf blijven, ook al zat er nog bouwbehang tegenaan. Iemand had hem wijsgemaakt dat je daar zeker een halfjaar absoluut niet aan mocht komen, en absoluut was absoluut voor vader, enerzijds omdat hij goedgelovig was, anderzijds omdat hem dat goed uitkwam. Al die verkeerde voorbeelden aan de muur.

Veel plaatjes hadden we niet. We hadden geen abonnement op Muziekexpress, of Popfoto, we kochten eens een los nummertje, als er iets goeds in stond, en met de Libelle van moeder, of de Katholieke Illustratie van grootmoeder konden wij natuurlijk niet uit de voeten. En al helemaal niet met Der Kicker van vader. Desondanks echter hadden we een leuk stapeltje klaarliggen, voor als het zover was.

Toen we een halfjaar in dat nieuwe huis zaten, herinnerden wij vader er fijntjes aan dat het bouwbehang er nu af kon. Het had zijn beste tijd duidelijk gehad, vonden wij wel. Toch had dat geen haast, dacht hij, hoe langer het er op zit, hoe beter voor de muren, en bovendien, wij hoefden ons niet druk te maken, hij zou er persoonlijk zorg voor dragen dat het voor elkaar kwam. Jaja, wisten wij.

Toch ging dat behang er af.

Daar zat moeder achter, uiteraard, maar wat er voor in de plaats kwam was meer dan verschrikkelijk. Dat had vader op de kop getikt, dat kon niet anders, en op de voetbalclub, van iemand die in het behang zat, en nog wat had liggen, iets wat hij zelfs in tien uitverkopen nog niet kwijt had kunnen raken. Hier móesten wel plaatjes tegen aan, hier werden wij gek van. Mooi niet, bezwoer hij ons.

Zijn lievelingsvoetbalblad was Der Kicker, Duitstalig, waar hij naar ons beste weten geen letter van kon lezen. Behalve misschien met wat hij in de oorlog opgepikt had. Die Kicker van hem kwam elke veertien dagen uit, en hij kocht hem ergens in de binnenstad.

De middenbladen, hadden ze bedacht, moesten er uit gehaald worden, en verzameld. Die konden aan elkaar gepuzzeld worden, en er vormde zich dan een meer dan levensgrote voetballer.

En ja hoor, voor bij ons aan de muur. Een duikende kieper, Yashin, de mythe van Moskou, kwamen wij te weten. ... Zie je hem duiken..? En natuurlijk had hij de bal een heel eind verderop neergeplakt. ... Die pakt hij hoor..! Die pakt hij..! kraaide hij het uit.

... En dat been dan..? vroeg mijn broer... Heeft hij dat niet..? Jawel, maar vader had een paar nummers gemist, zodat we het nog even moesten doen zonder het onderbeen. De schoen had hij weer wel. De positie echter had hij moeten gokken, maar als hij de twee vouwbladen met het onderbeen te pakken had, zou hij de schoen wel op zijn juiste plaats hangen. Wij blij. Pa naar beneden.

... Wij hangen eerst die schoen goed... ging mijn broer onmiddellijk in het verzet, en hij schoof hem aan, tegen de knie aan. Hihi. Paste precies. Zo!

Heibel natuurlijk, grappen maken met de mythe van Moskou, maar moeder vond dat wij ook wel wat mochten op onze eigen kamer. Wij zagen onze kans, en wisten door te drukken dat we ieder één plaatje op mochten hangen. ... Wat vader er ook van vindt..? Ja, wat vader er ook van vindt..!

We zullen hem, bedachten wij boven. Dit zal hem lang heugen. Maling aan die mythe van Moskou, en over Yashins gezicht heen hingen wij de hoes van een elpee, van Trout Mask Replica, van Captain Beefheart. Haha, de Captain, met een vissenkop als masker, en nog een hoge hoed op ook. Dat was één! Aan twéé kwamen wij echter niet toe. Hadden we maar niet zo hard moeten lachen. Vader had ons gehoord. Dit ging over hem, duidelijk, en hij kwam naar boven stuiven. En ja, de bom barstte. Witheet werd hij. Ziedend. Moeder er bij. Hoop tamtam. Ja, hij kende die Beefheart wel. Hij had immers een stukje gehoord toen wij hem aangeschaft hadden en moeder gezegd had dat ze de stofzuiger uit moest zetten omdat ze dacht dat hij op klappen stond, zulke vreemde geluiden gingen er door het huis heen... Nou, dat vond hij pas echt gekkenwerk. Apen kunnen het beter. Braken vond hij het. En dan dát over de beste kieper van de hele wereld heen. Schandalig vond hij het, en erger nog, maar daar wist hij de woorden niet voor. En dat hoefde ook niet, want moeder greep in, en maakte het verhaal af. Wij hoefden niet in een voetbalkantine te wonen. Klaar uit.

Tijden zweeg hij wanneer hij ons zag. Op onze kamer kwam hij niet vaak meer.

Eén keer nog, dat ik weet, en toen was het wéér fout. Hij had Sinterklaas een tafelbiljart voor ons laten brengen. Nou jaaah… dachten wij, een biljart, en het gevecht met de keus bleek dan ook veel leuker. Mijn broer was er heel handig in. Springen, van het ene bed naar het andere, en gewoon doorvechten. Maar toen stootte zijn keu door het zachtboardplafond heen. We probeerden iets wits in het gaatje te stoppen. Papier werd niets, een watje was ook niet best. Wie kijkt er nou naar het plafond hier, redeneerde mijn broer het gat dicht. Moeder dus, de dag erop al. En ’s avonds laat, na zijn voetbaltraining, kwam pa de schade opnemen. Goed dat het laat was, en de kleintjes diep lagen te slapen.

Hier moet hij ergens zijn falen hebben ingezien. Een inzicht waarvan hij zich echter onmiddellijk wist te bevrijden door aan moeder te vertellen dat het niet aan ons lag, maar aan de bal. Wij waren eenvoudigweg niet aan de bal te krijgen. Nog niet aan het biljart.