Niet alle platen zijn bij verschijning uitgerust geweest met een passend hoesontwerp, met een afbeelding die geen twijfel laat bestaan over wat weggestoken zit in het binnenste, een tekening, in fraaie kleuren, of een fotografie, die de artiest toont en daarnaast tracht de aard van zijn of haar werk in beeld te brengen.

Vooral wat oudere platen gaan gehuld in een standaardverpakking, met centraal een fors gat, dat zicht biedt op het label, met zijn vermelding van artiest en titel.

Een dergelijke gezichtsloze, anonieme platenhoes staat op naam van Sparkie Williams, en we mogen in onze handen wrijven dat zijn opnamen, verscholen in het uniform van Parlophone, behouden gebleven zijn. Hij onderscheidt zich in niets van duizenden andere.

Ten tijde van verschijning lagen de platen van Sparkie Williams in grote stapels naast de kassa, vanwege het onvermijdelijke succes dat hem ten deel viel. Makkelijk te vinden dus, in zijn tijd van leven. Wíj echter, verzamelaars en liefhebbers vele jaren later, zijn verplicht eindeloos veel bakken door te snuffelen, een dergelijke plaat op te tillen, en onder het inhouden van de adem te lezen wat het op het label geschreven staat, met een scheef hoofd meestal, ondersteboven vaak. Een arbeid zonder einde, en geen moment zicht op een goede afloop. Slechts hoop kan de verzamelaar stuwen in zijn voortgang, op zijn speurtocht langs de bakken, jarenlang, in welke stad dan ook.

Toen heb ik hem ergens aangetroffen, ik weet niet waar. Ik ben alles rondom dat moment vergeten, en kan me nog slechts herinneren dat ik stond, met Sparkie in mijn handen...

Sparkie Williams werd geboren in 1954, in oktober mogelijk. Zijn vader en moeder heeft hij nooit gekend, en nooit ook heeft hij weet gehad van het bestaan van broers of zussen. Amper een baby nog kwam hij onder de hoede van mevrouw Mattie Williams, in Newcastle, Engeland, die hem een warm nest bood, en alle zorg bood die een schepsel nodig heeft.

Op ongekend jeugdige leeftijd, één jaar oud amper, openbaarde zich bij Sparkie een welhaast voor onmogelijk gehouden spraakvermogen. Zo klein als hij was legde hij iedereen het zwijgen op, uit stomme verbazing.

Spoedig bleek hij tevens begiftigd te zijn met wat heet: een gouden keel. Elke morgen zong hij Mattie toe vanuit zijn bedje, als een lijster, en de sterren van de hemel...

In juli 1958, nog geen vier jaar oud, wint hij dan ook het spreek- en zangconcours, uitgeschreven door BBC-Radio, met een score van 531 verschillende woorden, waarmee hij 383 verschillende zinnen wist te construeren! Daarnaast verpletterde hij alle aanwezigen met zijn liederen, acht in getal maar liefst.

Dan begint Sparkie´s bliksemcarrière. Dat zelfde jaar nog verschijnt zijn Home for the Day, bij Parlophone, en de vraag naar meer was zó groot, dat een paar maanden later al een tweede grammofoonplaat moest verschijnen, eveneens bij Parlophone, Jailbird.

Op de B-zijde is echter te horen dat nog andere talenten van Sparkie aan bod waren gekomen: hij ontketent hier, in Sparkie the Fiddle, een hoorspel dat zijn weerga niet kent.

Vele radio- en televisie optredens volgden, BBC Tonight with Cliff Michelmore o. a., en Sparkie verscheen in reclamefilmpjes, in zeven stuks alleen al in die van Caperns, producent van vogelvoeders.

De enorme vraag, en de veelheid aan optredens die dat tot gevolg had, was er echter tevens de oorzaak van dat pas in 1962 zijn volgende, en naar wat spoedig bleek, zijn laatste plaatopname verscheen, het onvergetelijke Pretty Talk. Biografen van Sparkie sluiten niet uit dat het jonge talent in die jaren gebukt is gegaan onder zijn status als ster onder de sterren, als superster.

Na een werkzaam leven van nauwelijks zes jaar zag hij zich gedwongen zich terug te trekken, in zijn bungalow in Bournemouth. Hij genoot daar van zijn rust, en stierf onverwacht, twee jaar later, acht jaar oud, in de handen van zijn grote vriendin.

Na zijn dood werd hij opgezet, en toen mevrouw Mattie Williams ook overleed, werden zijn stoffelijke resten tentoongesteld in het historisch museum van Newcastle. Tot op de dag van vandaag.

In 2008 componeert Michael Nyman Sparkie: Cage and Beyond, een opera over het korte leven van Sparkie Williams, een werk dat gebaseerd is op een compositie van Nyman uit 1977, Pretty Talk For George Brecht getiteld, en die eveneens Sparkie tot onderwerp heeft. Ook zijn leven is dus vereeuwigd, en er kan met recht gesteld worden dat alles aan Sparkie Williams, ook na zijn dood, recht overeind blijft staan.