Third van Soft Machine was een dubbelelpee, waarop Robert Wyatt een hele kant vol zong, en we hadden hem zo vaak beluisterd dat draaien overbodig geworden was om de muziek zijn werk te kunnen laten doen.

We konden hem dromen, en dat deden we vooral op school, om de demonen van de verveling te verjagen, die zich daar ophielden, met een pijp in de mond, met een hand in de zak, met een fles in de la, zo moe van zichzelf als ze waren. Ik op de Paulus-HBS, mijn broer pal aan de overkant, op de LEAO, in een barak, waar hij blind moest leren typen. Doods waren die dagen, en we leken alleen Õs nachts te leven, wanneer we lagen te slapen. Er was geen ontsnappen aan, niets bleef niets, en lang ook, totdat wij getwee‘n naar zolder mochten verhuizen. We slaakten een enorm diepe zucht, en stootten de adem van jaren uit. Er stond iets te gebeuren!

Mijn broer haalde ook nog eens ergens een tweede pick up vandaan, en we vermaakten ons een tijd lang door ŽŽn schijf van de Third op elk van de draaitafels te leggen. Was dat leuk? Was dat mooi? Ergens wel, en wat moesten we anders...

Niet veel later zaten we dus weer. Zaten we weer te wachten, op een klein vakantietje, op het volgend jaar, op de oude dag misschien wel... Nou, dan liever wachten op een goeie plaat, op een nieuwe van Soft Machine, eentje waar Wyatt weer eens op zingt. Al was het maar ŽŽn seconde...

Op een dag. Mijn broer zat op de rand van zijn bed, in zichzelf gekeerd. Ik zag hem denken. Ik voelde zijn blik langs me heen glijden, en hij stond pardoes op. Hij trok zijn Afghaanse bontjas aan.

O, o... dacht ik... daar gaan we weer... en bleef wijselijk met mijn hoofd boven een boek hangen. Dat hield ik niet vol, en ik keek hem aan, ondanks dat ik beter dan wie ook wist dat ik dat niet moest doen. In die jas, in zijn Afghaanse jas, voer hij ten strijde, tegen de gevestigde orde, tegen alles, tegen iedereen uiteindelijk die niet bij ons op kamer woonde, en daarbij liep ik van zelfsprekend altijd in de weg.

... Even een boodschap doen... zei hij op de bekende toon... ben over een minuutje of twintig terug... en hij ging op missie, alleen, zonder mij.

... Zo... gesnoten... grinnikte hij, toen hij terugkwam, en mij een plaat in een tas in mijn handen duwde... Ik krijg ŽŽn gulden van jou...

Ik trok de plaat uit zijn draagtas. Hij zat in een cadeauverpakking. Ik ritste hem open, en daar kwam James Last, Non stop dancing te voorschijn.

... Ha..! Jaah..! Trek eerst de schijf maar eens uit die hoes..!

Ik deed wat hij zei, en daar openbaarde zich Little Red Record van Matching Mole, de eerste plaat van de nieuwe groep van Robert Wyatt, die wij maar niet besteld wisten te krijgen in Tilburg.

Õs Avonds ging mijn broer aan het werk. Hij had het een en ander voorbereid, bleek. Hij had karton meegebracht, van school waarschijnlijk, een mesje, lijm die ik nog nooit gezien had, en hij ging zelf een hoes maken. Wel niet de goeie kleur, nee, oranjeachtig vlees, maar wel exact de goeie dikte, en op dezelfde wijze geplastificeerd als het karton van een echte platenhoes.

Toen pas eigenlijk zag ik hoe precies mijn broer kon werken. Dat had ik nooit achter hem gezocht, en de hoes werd zo degelijk gebouwd dat ik hem nu nog, meer dan veertig jaar later, in zijn pracht kan bewonderen.

Jammer is wel dat de hoes die wij dus niet hadden, tot de mooiste in zijn soort behoort. Maar ach. Soms kijk ik naar het werk van mijn broer, en dan zie ik hem weer zitten, met zijn neus langs de lineaal bijna, en het mesje er vlak achteraan, en dat is niet niets, want altijd zal hij dat weer doen, altijd weer zal hij snijden, mijn leven lang, wanneer ik aan Matching Mole denk, of ze tegen kom in de kast.