Ze
wil dat ik naar haar kijk, ze doet haar best. Helemaal uitgekleed
is ze.
Bij
de sigaretten annex tijdschriften op de hoek kijk ik de bak met
uitverkoop door. Een oude Playboy; niet echt mijn blad, maar toch.
Dat zo iets bewaard blijft en hier in de uitverkoop terecht komt
is op z’n minst bijzonder.
Maar
wat een heerlijke vrouw kom ik daarin tegen. Natuurlijk ze is
naakt. Ik sta er gebiologeerd naar te kijken en blader door en
weer terug naar haar. Ze heeft er pret in, je zou kunnen zeggen :
"Ze heeft er zin in", maar dat is het niet. Dolle pret
heeft ze; ze staat me gewoon uit te lachen.
Ik
word op mijn schouder getikt ; "meneer, dit is géén
leeszaal".
Verstoord
kijk ik op. "Doe mij deze maar… en een pakje Camel zonder
filter". Als een klein kind, dat op zijn vingers is getikt,
zo voel ik me.
Een
beetje gepikeerd loop ik naar buiten. Het begint donker te worden.
Voor mijn neus stopt een grote glimmende Amerikaan.
De
deur zwiept open; "GET IN" . Hè … , ach ik zie wel.
Ze geeft me een vette knipoog en geeft gas. Het diepe geluid van
haar auto galmt van alle kanten van de winkelruiten en met posters
behangen schuttingen terug.
Passanten
zie ik bewonderend opkijken. Zo klinken auto’s, die normaal
voorbij komen, niet. Er klimt een trots gevoel bij me omhoog. Waar
komt dat vandaan? Die auto is niet van mij en de dame achter het
stuur ken ik niet eens. Dat stuur, ook zo iets, dat is
doorzichtig. "Do you like music?" "Sure", ik
tover een verlegen glimlachje op mijn gezicht. Swingende
punkmuziek vult de luxe cabine.
"How
shall I call you" probeer ik in mijn beste Engels. Op de maat
van de muziek maakt ze een roffeltje op haar stuur en haalt haar
schouders op. "Just listen and enjoy."
Wat
moet ik hier van denken. Dit is géén taxi en die had ik ook niet
besteld.
Het
stadsleven schuift voorbij. De neons krijgen hun kleur;
autolichten geven de fluorescerende verkeerstekens betekenis;
middenstand en horeca creëren hun kunstmatige sfeertjes. De stad
waar we doorrijden wordt vanuit deze fauteuil een erg mooie stad.
Mijn chauffeuse leidt mij met een tevreden brom van haar auto
straat in, straat uit.
Ik
was het bijna vergeten maar op mijn schoot liggen de inkopen die
ik gedaan heb voordat ik in deze slee stapte. "Do you like a
cigarette." Niet echt op mijn gemak, zit ik het cellofaan van
de verpakking te trekken. "Okay, light it for me, please."
Er
is iets, iets wat me bekend voorkomt. Maar toch, dit heb ik nooit
eerder meegemaakt. De Chrysler (want dat is het, denk ik) laat
zijn acceleratie horen en brengt me weer een beetje terug in de
realiteit. Een beetje, want ik zou er niet raar van opkijken als
zij naast mij, een prachtig mooie filmster is (hoe heet ze ook al
weer) die dat doorzichtige stuur naar de volgende bocht draait.
Ik
weet niks te zeggen tegen de dame zonder naam naast mij. Zij
geniet van het Cameltje, dat ik voor haar heb opgestoken. Ook ik
heb er één in mijn mond maar heb het nauwelijks in de gaten.
Mijn vingers laten rusteloos het geluid van snel dichtklappende
bladzijden horen. Met gefronste wenkbrauwen wendt zij haar gezicht
even mijn kant op. Toevallig of niet maar de auto zoemt richting
mijn huis. "When you guide me, I’ll drop you at home."
"But why…" Ze legt haar wijsvinger tegen haar prachtig
opgemaakte mond.
Als
we mijn straat inrijden, gaat ook dat niet onopgemerkt. Netjes
voor de deur stopt mijn reisgenote. Bedremmeld stap ik uit. Moet
ik haar nou bedanken? Ik zal er maar een makkelijke wending aan
geven. "See you later, I’ll hope." Het portier valt
dicht en het gaspedaal wordt weer ingedrukt. Tegelijk echter stopt
de prachtige wagen weer met een schok. Weer zwiept het portier
open en de Playboy vliegt naar buiten. "You ‘ve forgotten
your magazine." Met gierende banden en een schaterende lach
rijdt ze weg.
Thuis
op de t.v. is een film bezig over een stel pubers. Mijn vinger op
de afstandsbediening glijdt naar de zenderkeuze maar bijna
automatisch drukt hij de volumeknop in : "Life’s the same,
I’m movin’ in stereo."
In
memorie : Natalya Medvedeva.
ARJO
Donderdag,
1 april 2010
|