CuBra
INHOUD HOEZEN
Home
Beeldende kunst

Over hoezen van langspeelplaten

Het gezicht van de muziek

onder redactie van H. van Boxtel en Ed Schilders

The Cars - The Cars - Arjo van Hattem

Ze wil dat ik naar haar kijk, ze doet haar best. Helemaal uitgekleed is ze.

Bij de sigaretten annex tijdschriften op de hoek kijk ik de bak met uitverkoop door. Een oude Playboy; niet echt mijn blad, maar toch. Dat zo iets bewaard blijft en hier in de uitverkoop terecht komt is op z’n minst bijzonder.

Maar wat een heerlijke vrouw kom ik daarin tegen. Natuurlijk ze is naakt. Ik sta er gebiologeerd naar te kijken en blader door en weer terug naar haar. Ze heeft er pret in, je zou kunnen zeggen : "Ze heeft er zin in", maar dat is het niet. Dolle pret heeft ze; ze staat me gewoon uit te lachen.

Ik word op mijn schouder getikt ; "meneer, dit is géén leeszaal".

Verstoord kijk ik op. "Doe mij deze maar… en een pakje Camel zonder filter". Als een klein kind, dat op zijn vingers is getikt, zo voel ik me.

Een beetje gepikeerd loop ik naar buiten. Het begint donker te worden. Voor mijn neus stopt een grote glimmende Amerikaan.

De deur zwiept open; "GET IN" . Hè … , ach ik zie wel. Ze geeft me een vette knipoog en geeft gas. Het diepe geluid van haar auto galmt van alle kanten van de winkelruiten en met posters behangen schuttingen terug.

Passanten zie ik bewonderend opkijken. Zo klinken auto’s, die normaal voorbij komen, niet. Er klimt een trots gevoel bij me omhoog. Waar komt dat vandaan? Die auto is niet van mij en de dame achter het stuur ken ik niet eens. Dat stuur, ook zo iets, dat is doorzichtig. "Do you like music?" "Sure", ik tover een verlegen glimlachje op mijn gezicht. Swingende punkmuziek vult de luxe cabine.

"How shall I call you" probeer ik in mijn beste Engels. Op de maat van de muziek maakt ze een roffeltje op haar stuur en haalt haar schouders op. "Just listen and enjoy."

 

Wat moet ik hier van denken. Dit is géén taxi en die had ik ook niet besteld.

Het stadsleven schuift voorbij. De neons krijgen hun kleur; autolichten geven de fluorescerende verkeerstekens betekenis; middenstand en horeca creëren hun kunstmatige sfeertjes. De stad waar we doorrijden wordt vanuit deze fauteuil een erg mooie stad. Mijn chauffeuse leidt mij met een tevreden brom van haar auto straat in, straat uit.

Ik was het bijna vergeten maar op mijn schoot liggen de inkopen die ik gedaan heb voordat ik in deze slee stapte. "Do you like a cigarette." Niet echt op mijn gemak, zit ik het cellofaan van de verpakking te trekken. "Okay, light it for me, please."

Er is iets, iets wat me bekend voorkomt. Maar toch, dit heb ik nooit eerder meegemaakt. De Chrysler (want dat is het, denk ik) laat zijn acceleratie horen en brengt me weer een beetje terug in de realiteit. Een beetje, want ik zou er niet raar van opkijken als zij naast mij, een prachtig mooie filmster is (hoe heet ze ook al weer) die dat doorzichtige stuur naar de volgende bocht draait.

Ik weet niks te zeggen tegen de dame zonder naam naast mij. Zij geniet van het Cameltje, dat ik voor haar heb opgestoken. Ook ik heb er één in mijn mond maar heb het nauwelijks in de gaten. Mijn vingers laten rusteloos het geluid van snel dichtklappende bladzijden horen. Met gefronste wenkbrauwen wendt zij haar gezicht even mijn kant op. Toevallig of niet maar de auto zoemt richting mijn huis. "When you guide me, I’ll drop you at home." "But why…" Ze legt haar wijsvinger tegen haar prachtig opgemaakte mond.

Als we mijn straat inrijden, gaat ook dat niet onopgemerkt. Netjes voor de deur stopt mijn reisgenote. Bedremmeld stap ik uit. Moet ik haar nou bedanken? Ik zal er maar een makkelijke wending aan geven. "See you later, I’ll hope." Het portier valt dicht en het gaspedaal wordt weer ingedrukt. Tegelijk echter stopt de prachtige wagen weer met een schok. Weer zwiept het portier open en de Playboy vliegt naar buiten. "You ‘ve forgotten your magazine." Met gierende banden en een schaterende lach rijdt ze weg.

Thuis op de t.v. is een film bezig over een stel pubers. Mijn vinger op de afstandsbediening glijdt naar de zenderkeuze maar bijna automatisch drukt hij de volumeknop in : "Life’s the same, I’m movin’ in stereo."

 

In memorie : Natalya Medvedeva.

ARJO

Donderdag, 1 april 2010