"Weg vervelend beest." De muskiet blijft om zijn hoofd cirkelen. De irritante zoem en de vrees om gebeten te worden houden hem wakker. Wat kan het ook schelen; geniet maar van het leven, de prachtige zwoele avond. Natuurlijk, de benauwdheid van overdag hangt er nog steeds maar met het zakken van de zon staat de koele nacht er aan te komen. Die zon, hoe lager boven het water hij hangt, hoe donkerder van kleur hij wordt. Een uurtje geleden kon je er niet in kijken zonder je ogen te verblinden. Hij staat nu met een oranje rode kleur in het water te spiegelen.

Nog steeds is het warm maar hij zit te genieten van de serene schoonheid. Er valt een lome rust over hem. Zitten, kijken, luisteren, ruiken en vooral genieten. Z’n voeten tikken telkens weer de houten vloer onder hem aan. De op en neer zwiepende schommelstoel geeft aan die tik een rustige maat mee.

Alles krijgt nu die rust over zich. Het kan gewoon niet om op dit mooie moment haast te hebben. Bij het water staat mooi afgetekend in het licht van de zon z’n vader. Willy, hun hond, is er na wat op en neer scharrelen ook naast gaan zitten. De rust die, die twee daar nu uitstralen hoort helemaal bij deze avond. Hij weet, hij kan het zich helemaal voorstellen, hoe Willy erbij zit. Hijgend met z’n tong uit z’n bek, z’n trouwe ogen telkens richting pa draaiend. Prachtig staan die twee daar in het zonlicht, de boomtakken vormen de omlijsting. Het ritselt een beetje, het zoemt en ruist, af en toe valt er een drup in het water. Als je er een schilderij van zou maken zou het misschien kitsch zijn. Maar het is geen schilderij, het is echt.

Met de volgende zwiep van de schommelstoel tikken z’n voeten weer het hout van de veranda aan; een zachte tik, meer een veeg. Een veeg als hij omhoog gaat, een veeg als hij naar beneden komt, weer omhoog gaat en weer als hij terugkomt. De atmosfeer van lome rust in combinatie van de daar bij horende geluiden, z’n voeten, het gerommel van ma achter hem in de keuken, de zoemende muskieten; het gaat steeds meer werken. Het krijgt steeds meer invulling in de maat van de schommelstoel. Ze zorgen voor accenten op deze wonderschone avond. De afgetekende silhouetten in de ondergaande zon horen daar bij. Weer een zwiep van zijn stoel, weer vegen zijn voeten over het hout, op en weer terug. Die muskiet, ja echt, hij maakt ook muziek.

Ma gaat zingen, wat heeft ze een mooie stem. Natuurlijk wist hij dat al maar hij staat er nooit zo bij stil.

Pieiep…pieiep, de verroeste ogen waar de kettingen van de schommelstoel in swingen, ze doen ook mee aan het steeds mooier wordende lied. Zijn voeten vegen weer over het hout. Ma hoort dat ook, het moet wel, alles krijgt zijn plaats op deze heerlijke avond. De zon staat alweer lager, nog dieper is z’n rode kleur. Die heerlijke mengelmoes van talen waar ze in zingt, waarin pa en ma in zingen. Geen talen maar één taal, hun taal.

Ma "zing, zing"…niemand doet het je na.

Herinneringen begeleid worden ze, wakker wordt hij als de plaat is opgehouden.