Het is een nieuwe band met Phil Manzanera, Brian Eno en nog een
aantal grootheden. Maar waar komt die naam vandaan, 801 ?
Een telefoontje kan duidelijkheid geven.
" Luister: op dit moment zijn we druk aan het repeteren. Wij
willen een elpee maken met opnames van een live-concert. Naast
het feit dat daar een aantal topmuzikanten gaan spelen, is het
de bedoeling de live opnames letterlijk en figuurlijk een nieuwe
"input" te geven. Naast natuurlijk de fantastische sfeer van een
optreden, willen we er geluidstechnisch, studiokwaliteit aan
meegeven".
De films liggen klaar. Het is hartstikke donker in de doka; een
lichtvrije ruimte is een vereiste voor het afdrukken van
kleurenfilms. Het enigste licht komt van de vergroter zelf, de
films schuiven door de negatiefhouder. Ze staan er allemaal op,
alle bandleden. Phil Manzanera, Brian Eno, Lloyd Watson Francis
Monkman, Simon Phillips en Bill MacCormick, stuk voor stuk zie
je ze uit hun dak gaan, de energie spat er van af. Het zijn
lichtgevoelige, "snelle" films, die ook nog eens zijn
opgewaardeerd. Bij optredens komt het op momenten aan, het
bevriezen van een beweging.
Op het vergrotingsbord onder de lens wordt de concentratie en de
inspanning enige malen uitvergroot. Het genot waar ze mee staan
te spelen is voelbaar. Originelen, instrumentaal, songs, covers,
het maakt niet uit. "You really got me" is geen nummer van hun
maar het is duidelijk waarom ze het spelen. Ze staan er, het
podium komt tot leven, de ene solo na de andere komt voorbij.
Het is hartstikke donker in de doka… Sommige opnames komt
tegelijk een kruis over te staan, weg ermee. Proefstroken worden
klaargelegd. Eén voor één worden de muzikanten belicht met
verschillende tijden of diafragma’s en verschillende
kleurfilters. De baden zijn op gelijke temperatuur gebracht. Op
de verwarmde plaat staan ze klaar. Elke keer is het weer
spannend hoe het hele proces van ontwikkelen, de bleekfixeer en
spoelen uitpakt. Als de kraan uitgezet is en het licht kan aan,
dan komt het moment van vloeken en zuchten. Of het moment van
opluchting en verassing. Nooit is het: "in één keer goed".
De artiesten zijn gevangen in mooie composities, ze zijn in
kaders vastgelegd. Nu moeten er keuzes worden gemaakt. Het
eerste wat natuurlijk opvalt is de grove korrel die al bij een
beetje uitvergroten naar boven komt. So what !, in ieder geval
is het een fijn houvast met scherpstellen.
Eigenlijk vallen de foto’s een beetje tegen. Er is niks mis mee,
technisch gezien, het gebruik van veel kunstlicht op een podium
geven vrijheid om met het kleurenpalet te spelen. Natuurlijkheid
en realiteit zijn op zulke momenten ver te zoeken. Het is de
bedoeling om over het optreden een zweem van hallucinatie te
leggen. Toch blijven het doorsnee foto’s van een live-concert
zoals ze in de krant en muziekbladen ook staan. Niet dat, die
slecht zijn, integendeel, maar dat zijn foto’s van één van de
bandleden, meestal de zanger, in een pose. Ze zijn gemaakt als
illustratie bij het verslag van dat optreden.
En ja, hier liggen foto’s van een concert. Natuurlijk het ligt
voor de hand om voor een plaat van een live-optreden foto’s te
gebruiken van dat optreden. Maar toch, een platenhoes moet iets
anders mee krijgen.
De opnames worden nog eens bekeken, het licht gaat weer uit en
weer worden ze stuk voor stuk in de negatief-houder geschoven.
Kleurverhoudingen, de hoogte instellingen en de uitsnedes worden
veranderd, telkens opnieuw. Ook Bill Maccormick komt voor de
zoveelste keer voorbij; hij staat met z’n rug naar de camera
toe. Niks bijzonders, een bassist aan het spelen; Zo houdt een
gitarist zijn instrument vast. Maar hij staat met z’n rug naar
de camera. Waarom is die foto zó gemaakt; is het "bevriezen"
hier iets te snel gegaan ?
Toch is dat goed, de sfeer van het concert is er. De snaren van
de gitaar kriebelen, de spanning staat er op. Nog wat meer
uitvergroten; de grove korrel krijgt een steeds groter effect;
dat wordt belangrijk. Die kleuren… iets meer magenta, iets meer
groen;… iets meer een neon effect zal het geheel wat meer doen
spetteren. Nog meer close up, weer wat magenta wat aanpassingen
tussen groen en cyaan en dat moet de definitieve opname zijn.
Het daglicht wordt gemaakt. De kop van een basgitaar…
De hoes valt op de grond, je hoofd zakt naar beneden, de droom
verdwijnt, de realiteit van de slaap komt eraan.