CuBra
INHOUD HOEZEN
Home
Beeldende kunst

Over hoezen van langspeelplaten

Het gezicht van de muziek

onder redactie van H. van Boxtel en Ed Schilders

Soft Machine - Arjo van Hattem

BUNDLES

Een rustige zondagochtend, het weer is oké en een mooie wandeling kan geen kwaad. Dit is het uitgelezen moment om Mike, zijn eerste zijn testvluchtjes te laten maken. Hij heeft sinds kort een prachtige postduif, het is iets nieuws, een nieuwe hobby.. Hij verveelt zich de laatste tijd.  Zijn maten ziet hij niet veel meer, sommigen zijn geen maten meer, sommigen zijn vertrokken,sommigen zijn overleden. Maar de meesten hebben het te druk met hun computer, die vertellen hun verhalen aan hun monitor en drukken dan op de knop verzenden. Natuurlijk komt hij ze nog wel tegen met een pilsje aan de bar, die gezelligheid kunnen ze gelukkig niet missen.  Een paar maanden geleden kwamen de tongen los naar aanleiding van zijn opmerkingen over Facebook en Twitter en zo meer. De discussie laaide op over het verdwijnen van een privé-leven in de huidige tijd.  Hij had vragen gesteld over het “waarom” van met name de hoeveelheid communicatie op die media. Maar toch: hij had ook zijn bewondering geuit over de snelheid waarmee die communicatie plaatsvindt en vooral ook de snelheid waarmee die verstuurd wordt.  De uitleg kwam uit meerdere monden tegelijk op gang; iedereen begon door elkaar te praten, de verzendmethodes werden uitgebreid doorgelicht. Die snelheid van het versturen… en het gemak. Daar denk je toch niet meer bij na.  Maar ja : je wordt in de gaten gehouden, pas maar op wat je op dat facebook zet, iedereen kan meekijken. Ze struikelden over hun eigen woorden, ze vielen elkaar in de rede.  Eigenlijk was er geen touw aan vast te knopen maar ook dat is communicatie; dat is de communicatie van de kroeg.  Je mond is het enigste medium aan de bar om je boodschap te verzenden en die mond moet natuurlijk gesmeerd worden. De middelen waar dat mee gebeurt vertroebelen de realiteit een beetje. Toch die middelen kunnen natuurlijk net zo goed naast die computer gezet worden. Misschien wel een leuke : “je mag alleen maar op face-book als je een flinke borrel op hebt”

Hazard Profile

En nu zit Mike in zijn mandje te wachten, voorzichtig is er bij Mike een “boodschap” aan zijn pootje bevestigd, hij voelt zich goed en schudt uitgelaten zijn vleugels uit. Hij begrijpt; hij voelt, dat hij die vleugels moet gaan gebruiken en hij heeft er zin in. Lekker gegeten en gedronken, hij is uitgerust en hij kan er tegenaan. De mand wordt opgepakt en achter in de auto gezet. Na een rit door de stad wordt die geparkeerd bij het park. Mike wordt uit de auto gepakt, en netjes rechtop gehouden. Zo gaan ze naar hun bestemming.  Maar wat gebeurt er; waarom mag hij niet gewoon zijn vleugels uitslaan. De voetstappen van zijn baas hoort en voelt hij stap voor stap, de takken kraken onder de voeten. De goeie man is voortdurend aan het mompelen : “natuurlijk het is een risico, toch eens moet de eerste keer zijn”.  Zijn baas praat tegen hem.  “Mike, ooit breng ik jou naar Zuid Frankrijk of Barcelona… of waar dan ook. Je moet dan goed weten waar je naar toe gaat; hoe je naar huis moet, je kent je thuis. Breng je boodschap, met open armen zul je ontvangen worden, ach laat mij maar lullen, je begrijpt me wel. We moeten oefenen en voor onze kansen gaan, telkens een stukje verder”.  De mand wordt neer gezet.  Mike is onrustig geworden, het mandje blijft nauwelijks staan, maar de drukte in dat mandje valt door zijn beperkte omvang nauwelijks op.  De zondagse rust in het park wordt er zelfs door benadrukt. In de verte klinken kerkklokken. “Oké, het is een risico maar we gaan er voor…één, twee, …   de hele band valt in!

8 juli 2013


Artwork: Reg Cartwright