Een rustige zondagochtend, het weer is oké en een mooie
wandeling kan geen kwaad. Dit is het uitgelezen moment om Mike,
zijn eerste zijn testvluchtjes te laten maken. Hij heeft sinds
kort een prachtige postduif, het is iets nieuws, een nieuwe
hobby.. Hij verveelt zich de laatste tijd. Zijn maten ziet hij
niet veel meer, sommigen zijn geen maten meer, sommigen zijn
vertrokken,sommigen zijn overleden. Maar de meesten hebben het
te druk met hun computer, die vertellen hun verhalen aan hun
monitor en drukken dan op de knop verzenden. Natuurlijk komt hij
ze nog wel tegen met een pilsje aan de bar, die gezelligheid
kunnen ze gelukkig niet missen. Een paar maanden geleden kwamen
de tongen los naar aanleiding van zijn opmerkingen over Facebook
en Twitter en zo meer. De discussie laaide op over het
verdwijnen van een privé-leven in de huidige tijd. Hij had
vragen gesteld over het “waarom” van met name de hoeveelheid
communicatie op die media. Maar toch: hij had ook zijn
bewondering geuit over de snelheid waarmee die communicatie
plaatsvindt en vooral ook de snelheid waarmee die verstuurd
wordt. De uitleg kwam uit meerdere monden tegelijk op gang;
iedereen begon door elkaar te praten, de verzendmethodes werden
uitgebreid doorgelicht. Die snelheid van het versturen… en het
gemak. Daar denk je toch niet meer bij na. Maar ja : je wordt
in de gaten gehouden, pas maar op wat je op dat facebook zet,
iedereen kan meekijken. Ze struikelden over hun eigen woorden,
ze vielen elkaar in de rede. Eigenlijk was er geen touw aan
vast te knopen maar ook dat is communicatie; dat is de
communicatie van de kroeg. Je mond is het enigste medium aan de
bar om je boodschap te verzenden en die mond moet natuurlijk
gesmeerd worden. De middelen waar dat mee gebeurt vertroebelen
de realiteit een beetje. Toch die middelen kunnen natuurlijk net
zo goed naast die computer gezet worden. Misschien wel een leuke
: “je mag alleen maar op face-book als je een flinke borrel op
hebt”
Hazard Profile
En nu zit Mike in zijn mandje te wachten, voorzichtig is er bij Mike een
“boodschap” aan zijn pootje bevestigd, hij voelt zich goed en schudt
uitgelaten zijn vleugels uit. Hij begrijpt; hij voelt, dat hij die vleugels
moet gaan gebruiken en hij heeft er zin in. Lekker gegeten en gedronken, hij
is uitgerust en hij kan er tegenaan. De mand wordt opgepakt en achter in de
auto gezet. Na een rit door de stad wordt die geparkeerd bij het park. Mike
wordt uit de auto gepakt, en netjes rechtop gehouden. Zo gaan ze naar hun
bestemming. Maar wat gebeurt er; waarom mag hij niet gewoon zijn vleugels
uitslaan. De voetstappen van zijn baas hoort en voelt hij stap voor stap, de
takken kraken onder de voeten. De goeie man is voortdurend aan het mompelen
: “natuurlijk het is een risico, toch eens moet de eerste keer zijn”. Zijn
baas praat tegen hem. “Mike, ooit breng ik jou naar Zuid Frankrijk of
Barcelona… of waar dan ook. Je moet dan goed weten waar je naar toe gaat;
hoe je naar huis moet, je kent je thuis. Breng je boodschap, met open armen
zul je ontvangen worden, ach laat mij maar lullen, je begrijpt me wel. We
moeten oefenen en voor onze kansen gaan, telkens een stukje verder”. De
mand wordt neer gezet. Mike is onrustig geworden, het mandje blijft
nauwelijks staan, maar de drukte in dat mandje valt door zijn beperkte
omvang nauwelijks op. De zondagse rust in het park wordt er zelfs door
benadrukt. In de verte klinken kerkklokken. “Oké, het is een risico maar we
gaan er voor…één, twee, … de hele band valt in!