|
|
kunstmanifestatie
Icarus Wat
het Icarus verhaal vandaag de dag nog te zeggen heeft is de vraag die in
deze themaweek wordt gesteld. In de lezing die Ruud Ringers over dit
onderwerp zal houden wordt een eerste aanzet gegeven voor een antwoord. Als
de vrouw van koning Minos, Pasiphae, verliefd wordt op een stier, vraagt
zij aan Daedalos een houten koe te vervaardigen waarin zij kan plaatsnemen
teneinde gemeenschap te kunnen hebben met het dier. Deze daad blijft niet
zonder gevolgen, want negen maanden later baart zij de Minotaurus, half
mens, half stier, een woest wezen dat niet te temmen valt en daarom wordt
opgesloten in het Labyrinth dat voor dit doel is ontworpen door –
opnieuw - Daedalos. Als
Daedalos de dochter van Minos, Ariadne en de Atheense held Theseus heeft
geholpen bij hun strijd tegen de Minotaurus en het vinden van de uitgang
uit het Labyrinth, wordt hij met zijn zoon Icarus in dit Labyrinth
opgesloten. Om daaruit te ontsnappen maakt Daedalos voor zichzelf en zijn
zoon vleugels, want de lucht is vrij. Al vliegend maken vader en zoon zich
uit de voeten, maar Icarus, die nog zo door zijn vader gewaarschuwd was
niet te hoog of te laag te vliegen, gaat recht op de zon af waarvan de
hitte de was die zijn vleugels bijeenhoudt doet smelten en hij stort in
zee. Daedalos landt tenslotte op Sicilië. In
de Italiaanse renaissance is het thema een symbool voor een stoutmoedige
en onderzoekende geest die voortdurend boven zichzelf wil uitstijgen en de
risico's daarbij op de koop toeneemt. Later echter, in de 17e eeuw, wordt
het verhaal vooral gezien als een waarschuwing tegen ongehoorzaamheid en
hoogmoed, tegen het overtreden van de natuurwetten en het willen gaan tot
het uiterste. Ook
Rodin gebruikte het thema voor zijn 'Deur van de Hel' en een hedendaagse
kunstenaar als Paolini weet er een boeiend drama van te maken. Drs Ruud Ringers, kunsthistoricus
|
