 |
Margo
van den Hoogen |
|
Autodidact in beeldend werk. Dat wat me aanspreekt. Dat wat me bezighoudt. Enkel dat wat ik wil verbeelden doet ertoe. Voilà mijn visie op beeldend werk. De term ‘kunst’ vind ik oneigenlijk voor wat er gebeurt als je een schilderij of beeld maakt. Het woord op zich is kort en koud. Het komt over als iets dat ver van je af staat en in een haal uit de lucht komt vallen of zo. Vandaar mijn voorkeur voor de duiding: beeldend werk. Eens was ik zo dom aan Magdalena Abacanowitz te vragen wat ze van mijn werk vond. Haar antwoord had ik met mijn kennis over haar achtergrond eigenlijk al kunnen weten. “Maak zeker dat werk, waarvan je de behoefte voelt het te maken.” Dat is wat ik doe. Op mijn reis door de kunstwereld kom ik vooral heel veel en ook een hele grote chaos tegen. Kunst, als werk met een naar woord, is in de geschiedenis middels duizenden uitdrukkingsvormen weergegeven. Zo zijn ook in de kritische beoordelingen navenant allerlei kreten gebruikt door mensen aan de zijlijn. Goed, slecht, van belang of niet, duur of goedkoop. Het zij zo. Voor mij zijn het echter niet de woorden die een werk laten bestaan. In mijn beleving is dat het Gevoel. Je hebt er iets mee, of het doet je niets. Dan komt het niet binnen. Stijlen, stromingen, whatever. Een werk leeft als het raakt! Camille Claudel! Zo is daar mijn intense bewondering voor Claudel haar ‘Clotho’. In mijn studie van haar werken kwam ik erachter dat je tekenen niet kunt leren, net zo min als beeldhouwen. Al neem je honderd jaar les. Haar emotie is niet een paar millimeter naar links of rechts te plaatsen, die zit in een lijn of vorm besloten. Je voelt werk en maakt naar dat wat je voelt. Het resultaat is geniaal, enkel mooi, misschien saai of heel lelijk. Mijn werk heeft haar natuurlijke vorm vanzelf genomen.
|
