 CUBRA |
| INHOUD MARIJE KOS |
| INHOUD KUNST |
| HOME |
|
|
|
Aardetranen
de wind haalt uit de aarde krimpt vogels worden vleugellam
op de rivier drijven aardetranen naar een zee van tranenwater
de ruimte vult zich met de stilte van geluidloze woorden gevonden door een winterkind
De boodschapper
zwarte vogel en ik wij kennen elkaar nog van vorig jaar toen het donkerder was
zwarte vogel met een boodschap
een winterbericht geen antwoord meer opgerold in grijs de buitenwereld buiten
De boom
ik sta daar Maar ben ik iemand?
daar waar ik sta lijk ik niet te zijn
de stilte kruipt geluidloos rond en de leegte vult een open plek
ik kijk achterom en voel me opeens bekeken
een belangrijke boom buigt zich over me
De steen
tekenen uit een schaduwenrijk verbleekte nerven, oude vormen vormen uit een andere tijd
verdroogde bladeren markeren er het spoor van de terugweg
een gekerfde steen staat er getekend door wijsheid
ik zie de steen en verzin zijn geschiedenis ter plekke
De waterval
de berg huilde een waterval waaronder een schuilplaats was voor een belangrijke gedachte
windstil en klam gekoesterd achter een machtige waterwand wachtend op het verlossende teken
tot de tijd daar zou zijn bleef het geheime hersenspinsel afgeschermd voor de buitenwereld
Eeuwigheid
er was geen grond onder mijn voeten er kwam geen einde aan het zuivere wit
mijn handen kregen geen houvast en mijn stem gaf geen geluid
toen ik omkeek was ook het begin verdwenen
misschien is dit de eeuwigheid
Grond
Een luchtig wolkendek past boven het kleine stukje grond waarvan de rafelige rand voor altijd werd beschadigd
het kleine stukje grond past precies onder de wolkendeken waarvan de dieproze kleur vleugels geeft
aan verborgen gedachten
Het pad
het kronkelend pad ging alsmaar door en door tot daar daar hield het op
ooit is daar iets verder gegaan ik voelde het toen ik er stond
Maanlicht
het maanlicht gevangen in de schaal glinstert in de waterspiegel
vogels zwijgen de bomen spreken op zachte fluistertoon
en ik geloof mijn oren niet
Nachtvleugels
samengebald zonlicht schijnt als een laatste restje in mijn toegeknepen ogen en nestelt zich dan in mijn hart
de dag sterft als de zoveelste dag en nachtvleugels ritselen tussen het donkerblauw
Raadsel
benen reageerden niet voeten aan de grond genageld ogen starend naar de chaos beelden in mijn hoofd gegrift
ik wilde weg van de plaats des onheils
uiteindelijk werd de droom van een onbereikbaar blauw en stukken onbegrepen wit
de morgen bracht een raadsel mee
Spiegel
om hem heen kleurt de aarde met de kleuren van die dag het binnenste van de berg bleef onaangeroerd
transparant maar tastbaar en met de smaak van het verleden stroomt het water naar buiten daar waar het kan
gretig ontvangen in het hier en nu biedt het slechts een spiegel
Toeval
de zon deed haar best om het eikenblad te vergulden en de lucht schilderde het water donkerblauw
wollige wolken verspreidden zich over de stenige grond
de mens verraadde zich slechts door littekens
toevallig keek ik naar de andere kant
anders had ik het nooit gezien
Tussentijd
luchtbelletjes in het water als zilver, rond het drijfhout een zoektocht in het donker in de stilte van de tussentijd
langgerekte figuren zijn zichtbaar tot ze weer worden ingeslikt door de blauwgrijze avondwereld Het moment dat alles schaduw wordt
Zee
een diepe stroom graaft zich door de donkere en vette aarde en baant zich een weg naar de vrijheid
daar waar spelend water een meer kan vormen en misschien wel een wijde zee
als er maar genoeg ruimte is tussen de stranden
|
