De zon verschölt der lèste purpere straole

om plòts te maoke vur de zilvere naachtvorstinne.

´n Lèkker fris wèndje komt oover de wèèreld neederdaole.

Flösterend zaacht…´n lied van liefde èn minne.

Terwèèl de minnestrêel z´n zange spult

èn ´t koele windje de èsseblaoikes strilt

komt er ene schôone jonge kèèrel, verrukt èn "teeder".

Trots as ene eikenbôom, bevallig as ene Ceeder.

Hij spoeit zen èège vort, nòr de maagd die schreuwende hum wènkt.

terwèèl der kudde schaope daor òn de slôot zich drènkt.

Hij slèùt heur in z´n èèrme, mar och, hij vuult er beeve.

"Sprikt liefste, sprikt dan toch, al kost ´t me ´t leeve."

Hij slöt heur vaaster in z´n èèrme terwèèl ze zeej meej ene snik:

OCH LIEVEN BISTE FREDERIK….

ZèèDE GIJ OK Zôo òN DE SCHèèTERIJ AS IK.