BEVERSLUIS EN DOHMEN

Bot

 Blijven vijlen blijven vijlen tot het bot is

en als je niet meer vijlen kunt en ook

Pandorra's doos op slot is

denk er niet aan denk maar liever aan het leven

de geest moet sterk zijn want het leven duurt maar even

De adem afgeknepen einde van dit leven

paar laatste happen wees niet bang als je hart het gaat begeven

Lijkbleek en dan ben je een gedachte

het lichaam terug naar moeder aarde die het langer al verwachtte

Als de dood zijn intree doet dan is dat eeuwig

magere Hein maakt het niet uit hij komt zelfs nog uit verveling

godverdomme zou je zomaar kunnen schreeuwen

het is een noodoplossing en hij duurt al eeuwen

maar als je schreeuwt wie is daarmee dan geholpen

lege ruit een vuige kist en een lijk onder het stolpje

scheve schoonheid die net doet alsof ze doodbloedt

zwarte schaap lege kist want je deed t ook nooit goed

En als zo'n kutwijf je vernaggeld ben je nergens

koud en kil twintig messen om mee in je ziel te kerven

denk er niet aan denk maar liever aan het leven

want ook die vriendschap was eerst nemen dan pas geven

Weerbarstigheid stommelt in je maag

je bent voortdurend aan het slikken en je slokdarm werkt vertraagd

ze was al weggegaan toen ze nog zei ze mist je

je kunt niet wennen aan dat botte egoïsme

Het gif dat stroomt als cocaïne door de ader

eerst je vriendin weg dan de dood doen van je vader

het klinkt welbeschouwd allemaal nogal eenzaam

het vervult je met wijsheid maar je hebt er geen reet aan

Blijven vijlen blijven vijlen tot het bot is

en als er niets meer valt te vijlen en het ego door de strot is

denk er maar niets van denk maar eerst eens aan een reden

wat van hoger wordt gegooid valt doorgaans sneller naar beneden

er is geen macht die je beschermt in deze wereld

er is een ruimte voor jezelf en er zijn altijd zwarte

veren blonde deernen blonde deernen blijven lokken

en er is absoluut geen reden om je op te laten fokken.

Je zult stil zijn je zult slikken tot je blauw ziet

je zult gevoel aanvaarden tot je van het voelen geniet

het lijden is heel de essentie van het leven

we nemen allemaal meer dan we een ander willen geven.

Sterfbed

In memoriam Willem Beversluis (14-10-1935 – 27-09-2006)

Zo duidelijk

lijken onze

gezichten op

elkaar pas

hier kan ik

lezen en zien

hoe ik je voortzet

zo duidelijk een

pakketje genen in

een tijdperk de

generaties volgen

en volgen er ligt

een klein jochie te

slapen het weet

nog van toeten

en blazen er gaat

een kornuit naar

de bliksem een

broer een vader

een opa beschuit

met muisjes het

afscheid als suiker

zo plakkerig en zoet

zo duidelijk lijken

onze gezichten op

elkaar pas hier kan

ik lezen en zien.