Sprookjeskastanjes in Zundert

Vorige week zondag ben ik op zoek geweest naar de theekoepel van Henriette Roland Holst-van der Schalk. Daar zou een leuk item te vinden zijn voor mijn serie 'Bikkelharde Poëzie' op CuBra. Nou, dat viel wat tegen. De theekoepel heb ik gevonden, de omgeving was fantastisch, de poëzie was goed, maar de uitvoering viel tegen. Op een goedkope wijze uitgeplot en onder een laagje plastic op een standaard, zo gaan wij niet met onze poëzie om, denk ik. Maar goed. Bekomen van de theekoepel op de Oude Buisse heide reed ik met de auto toch even door om het landhuis van mevrouw Holst gezien te hebben. Nou veel heb ik er niet van gezien, want er tegenover viel mijn blik op een rij zeer markante bomen. Mijn bomenhart begon onmiddellijk sneller te kloppen bij de aanblik van deze sprookjesachtige rij bomen. Gezien de vorm van de bomen leek ik van doen te hebben met een rij fraaie tamme kastanjes. Goddomme, dichtbij komen bleek een probleem. Liep ik de ene kant op, werd het gezicht belemmerd door een ondoordringbare woestenij van struiken, liep ik de andere kant op, stond er een bord, verboden toegang, privé. Dan toch maar die kant op, bord of geen bord. Ik liep het erf op van de boerderij en zag in de verte een oude man aarzelend lopen. Druk zwaaiend ben ik op hem af gegaan. "Die rij oude bomen daar, zijn dat soms tamme kastanjes?" "Jazeker jongen, toen ik klein was zagen ze er al net zo uit als nu. Ze zijn helemaal hol van binnen. Vroeger nestelden steeds konijnen in die bomen. Als we dan de fret er onder loslieten, dan sprongen de konijnen boven uit de boom. Die liepen helemaal door de holle stam naar boven om te ontvluchten."  Ik heb gevraagd of ik in de wei zou mogen klimmen om enkele foto's dichterbij te maken. Dat mocht wel maar, maar nu niet, want de stier liep los bij de koeien. 
Ik ga een keer terug naar dit sprookje in Zundert.